นางฟ้าเสน่หา โดย...บัวริน อารัมภบท “จะพาเขาไปไหน”ทิชชากำหมัดแน่นทุบไหล่เขารัว “วางเขาลงนะ”เขาไม่สน เขาพาหล่อนขึ้นไปบนห้อง ทิชชาดิ้นแรงกว่าเดิม “ปล่อยนะคนบ้า!” ทิชชาต่อสู้กับอมเรศสุดฤทธิ์ ขณะเดียวกัน หล่อนก็ต้องต่อสู้กับตัวเองด้วยเช่นกัน เพราะในที่สุดเขาอุ้มร่างบางเอาไว้ได้ด้วยพลังอำนาจที่เหนือกว่า ทำให้หญิงสาวยากจะต้านทานเขาได้ ทิชชานึกเกลียดตัวเองเหลือเกิน ที่ไม่ได้ต้านทานเขาจริงจัง หล่อนยังอดนึกไม่ได้ว่า ถ้าคนที่บังคับข่มเหงหล่อนไม่ใช่อมเรศ หล่อนจะยอมให้คนคนนั้นแตะต้องเนื้อตัวหล่อนใกล้ชิดแบบที่อมเรศทำไม คำตอบคือไม่! ทิชชาคงสู้ชนิดขั้นยอมตาย เพราะอะไร? เพราะหล่อนรักอมเรศเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หล่อนแอบหลงรักเพื่อนพี่ชายคนนี้แต่หัวใจกลับไม่ยอมรับและปฏิเสธหัวใจตัวเองมาตลอด เพราะเขาอยู่สูงเกินเอื้อมมือถึงสำหรับเด็กกะโปโลอย่างหล่อน ทิชชาถึงน้อยใจนัก ที่เขามาไม่เห็นค่าหล่อน สำหรับหล่อนเป็นได้แค่นางบำเรอของเขาเท่านั้น เขาไม่มีวันแต่งงานด้วย คนที่เขาจะแต่งงานด้วยเป็นคนที่คู่ควรเหมาะสมกับเขาเท่านั้น เอาเข้าจริงๆทิชชาไม่อาจต้านทานเขาได้เลย เขาถอดเสื้อผ้าออกอย่างเป็นธรรมชาติ ทิชชาเสียอีกอายเขาจนทำอะไรไม่ถูก รักด้วยใจ บัวริน