“เยว่เอ๋อร์” เยว่เอ๋อร์ที่นั่งรอในห้องโถงใหญ่ของเรือนอัคคี หันมองใบหน้าคมที่กำลังขมวดคิ้วเข้ม “ท่านอ๋อง…” รอยยิ้มหวานที่ส่งมาทำให้ความหงุดหงิดในใจหายเป็นปลิดทิ้ง เขาเข้ามาโอบร่างบอบบางของนางนั่งลงด้านข้างเช่นเดิม ดวงตาคมจดจ้องใบหน้าหวานด้วยความรักใคร่ “ทรงมีเรื่องมิสบายพระทัยหรือเพคะ” หยวนหรงหย่งหมิงเล่าเรื่องราวในวังให้เยว่เอ๋อร์ฟัง ใบหน้างามเผยรอยยิ้ม พลางยื่นมือไปกุมมือหนา “ทรงไว้ใจหม่อมฉันไหมเพคะ” “แน่นอน ข้าไว้ใจเจ้าที่สุด” หรือต่อให้มีอะไรผิดพลาดเขานี่แหละที่จะทำให้นางชนะเอง