วิวาห์จำเลย โดย...บัวริน อารัมภบท พสุขมวดคิ้วมุ่น มองหล่อนเหมือนหล่อนเป็นภาพลวงตา เขาขยี้ตา ก่อนจะเพ่งตามองหล่อนใหม่ “มาได้ยังไง”เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา มณีฉายยิ้มตอบกลับไป “เกดตามคุณมานะซิคะ ทำไมคุณไปไหนไม่ล๊อคบ้านล่ะคะ เกดเข้ามาไม่เห็นใครเลย คุณไปทานเหล้าที่ไหนมาคะ...ทำไมไม่เอารถไปด้วย”เขายกมือขยี้ผมตัวเอง เหมือนอยากจะให้สร่างเมา หล่อนเดินเข้าไปหาเขา แต่เขากลับเบี่ยงตัวหนี “มาทำไม?” “คุณยังไม่ตอบเกดเลย คุณไปทานเหล้าที่ไหนมา” “แถวนี้แหละ...”เขาตอบเสียงเหมือนคนใจลอย ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ได้สนใจตอบคำถามหล่อนจริงจังนัก ขณะที่ตาเขายังคงจ้องมองหล่อนไม่วางตา หล่อนเองก็สู้ตาเขาไม่ยอมหลบเช่นกัน “แถวไหนคะ” “แถวหลังบ้าน...” “คุณไปทำอะไรหลังบ้านคะ”มณีฉายรุกเร้าถามเขา พสุนิ่วหน้ายุ่งกลับมา “เดินไปเรื่อยเปื่อย...”เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก สีหน้าคร่ำเคร่งไม่ยอมมองหน้าหล่อนเลยแม้แต่น้อย “แล้วทำไมต้องทำลายข้าวของด้วยคะ ห้องนอนเรากระจุยกระจายไปหมดเลย เกดเก็บเสียเหนื่อยเลยค่ะระหว่างรอคุณ”ท่าทางเขาเหมือนจะหงุดหงิด ที่หล่อนเซ้าซี้เขา “อย่าถามมากน่า...มาทำตอนนี้ ต้องรออำเภอเปิดก่อนถึงจะหย่าได้” “เกดรู้แล้วค่ะ...ดูซิ...คุณเมามากเลย...มาค่ะเกดจะพาไปนอนที่ห้อง”หล่อนเข้าไปประคองเขา แต่เขาปัดออก “ไม่ต้อง” “แต่คุณเดินไม่ตรงทางนะคะ” “เดินได้...เดินมาได้ตั้งไกล อย่ายุ่งเลยน่า”เขาพูดเสียงรำคาญ เดินหนีหล่อน แต่มณีฉายไม่ยอมให้เขาเดินหนีไปง่ายๆ “กลับบ้านไป”เขาคำรามเสียงในลำคอ รักด้วยใจ บัวริน