หนี้รักอสูรร้าย โดย...บัวริน อารัมภบท บดินทร์หัวเราะออกมาเสียงมาดร้าย คิ้วหนาเข้มของเขาเลิกสูงขึ้นข้างหนึ่งอย่างเหยียดเยาะเห็นชัด “อ๋อที่หลับสบายบนเตียงโกโลโกโสนี่ กำลังฝันหวานอยู่หรอกหรือ คิดว่าผู้ดีแปดสาแหรกอย่างเธอจะหัวสูงกว่านี้เสียอีก”เขาหยัน ชาลิดาอายหน้าแดงก่ำ “แก...ถือดียังไงว่าฉันแบบนี้”หล่อนแหว “แล้วทำไมฉันจะพูดไม่ได้ล่ะ เธอสูงส่งมาจากไหนไม่ทราบ เป็นคุณหนูไฮโซเวลานอนมันก็น้ำลายยืดเหมือนกันละวะ” ชาลิดาโกรธจนหน้าแดง หล่อนรีบยกมือเช็ดปากตัวเอง นี่หล่อนเผลอนอนน้ำลายไหลให้เขาเห็นเหรอ ชาลิดาอายจนหน้าแดงก่ำ “บ้า! ฉันไม่ได้นอนน้ำลายไหลหรอกยะ”หล่อนตวัดตาค้อนเขา เขาบิดปากอย่างรังเกียจ “งั้นหรือ ลืมไปว่าผู้ดีอย่างเธอ แม้แต่น้ำลายคงจะหอมล่ะซินะ” “ไอ้บ้า! ฉันไปทำอะไรให้แก แกถึงมาพูดกับฉันแบบนี้” บดินทร์เพิ่งสักเกตุว่า แก้มและคอของหญิงสาวเป็นรอยเขียวช้ำจากน้ำมือเขา ขณะหล่อนเชิดหน้าใส่เขาอย่างท้าทาย หล่อนท้าทายเขาเหมือนแมวจนตรอก ที่คิดจะสู้จนตัวตายต่อหน้าเขา ทั้งที่รู้ว่าสู้ไม่มีทางชนะเด็ดขาด รักด้วยใจ บัวริน