พญามารพยศ โดย…บัวริน อารัมภบท “สนุกไหม?” “สนุกค่ะ แล้วคุณล่ะคะ?” เขาหยุดเดิน เพื่อหยุดมองหน้าหล่อนให้ชัดเจนกระจ่างตา หล่อนก็ช้อนตามองเขาอย่างเผลอๆ “สนุกมากที่สุด...ผมไม่เคยมีความสุขมากเท่านี้มาก่อนในชีวิต ขอบคุณมากนะ”เขายกมือขึ้นเชยคางมน แบบที่ทำให้วชิรยาเริ่มใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ตายล่ะหว่า...สายตาเขาทำไมถึงเปล่งประกายระยิบระยับแบบนั้น เหมือน...เหมือนกับว่าเขาจะจูบหล่อนอย่างนั้น วชิรยาใจเต้นโครมคราม ยังกลัวว่ามันจะโลดออกมานอกอก หล่อนมองเขาหน้าตาตื่นไหว กลมแป๋วแหววราวกระจกใส เขายิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่เคลือบแฝงไว้ด้วยนัยความหมาย จนคนมองแก้มแดงซ่าน ร้อนวูบวาบไปหมดทั้งหน้า เขาคงไม่...ไม่คิดจะจูบหล่อนจริงๆหรอกนะ!! หญิงสาวคิดอย่างใจสั่นไหวไปหมด หล่อนไม่อาจถอนสายตาจากเขาได้เลย...ตื่นเร้าจนต้องตวัดปลายลิ้นนุ่มเลียริมฝีปากที่แห้งผากโดยไม่รู้ตัว มารู้สึกตัวว่าตัวเองพลาดไป ก็เมื่อสบตากับดวงตาประกายพราวคู่นั้น หญิงสาวอ้าปากจะร้องค้านเขาออกไป แต่สายเกินไปเสียแล้ว...เพราะจู่ๆเขาก็ก้มหน้าลงมาแนบริมฝีปากกระด้างของเขากับริมฝีปากสั่นระริกคู่นั้น สัมผัสครั้งแรกแผ่วเบาราวกับขนนก หล่อนได้แต่ตื่นตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก รักด้วยใจ บัวริน