เรื่องนี้เรียกได้ว่าเป็นวรรณกรรมเยาวชนขนาดสั้นที่มีกลิ่นไอของแฟนตาซีผสมผสาน เป็นเรื่องราวของสองพี่น้องต่างพ่อที่ไม่ค่อยถูกกัน พวกเขาได้ไปผจญภัยในดินแดนแปลกๆ ได้เรียนรู้ และได้เห็นคุณค่าของสายสัมพันธ์พี่น้อง คุณมีพี่น้องหรือเปล่า? สมัยเด็กๆ เป็นแบบนี้ไหม แล้วตอนนี้ล่ะ รักกันและกันไหม ไม่ต้องตอบค่ะ... เก็บคำตอบนั้นไว้ในใจ แล้วหันไปมองอีกฝ่ายอย่างเข้าใจ แล้วคุณจะสุขใจที่ได้เข้าใจเขาหรือเธอ ...... (บางส่วนในเรื่อง) “พวกเจ้าดูไม่น่าจะใช่คนแถวนี้ หลงทางหรือไง แล้วมารถไฟขบวนไหนกันล่ะ แล้วนี่! รองเท้า? พวกเจ้าไม่ใส่ร้องเท้ากันหรือไง” “ราฟท์! ช่วยฉันด้วย! ราฟท์!” สโนวร้องเรียกพร้อมๆ กับที่ผมรู้สึกว่าคนที่เกาะแขนผมอยู่ปล่อยมือหายไป ทำให้ผมต้องหันกลับไปดู “สโนว!!” ผมร้องเสียงหลงไม่แพ้กันด้วยความตกใจ อึ้งกับภาพที่เห็น สโนวถูกเถาไม้เลื้อยที่ออกมาจากต้มไม้ดอกสีม่วงรัดพันขาเอาไว้แน่นและพยายามลากตัวเขาเข้าไปหาลำต้นอย่างกระชากกระชั้น ผมทำได้เพียงวิ่งไล่ตามมันพร้อมกับดึงเหนี่ยวรั้งแขนสโนวเอาไว้อย่างสุดแรง “อย่า! ปล่อยมือนะ!” ผมร้องบอกสโนวที่เอาแต่ร้องไห้โฮเสียงดังอย่างขาดสติ “ราฟท์! ช่วยฉันด้วย ฉันกลัว” แน่นอน...ผมจะไม่ยอมปล่อยมือ ทั้งที่คิดอย่างนั้น แต่มือผมในตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและลื่นมาก ความลื่นนี่แหละที่กำลังจะทำให้สโนวหลุดมือผมไป แต่ในวินาทีสุดท้ายที่สโนวใกล้จะหลุดมือ เด็กชายผมสั้นปะบ่าสีชมพูปัดเป๋จนปิดใบหน้าไปข้างหนึ่ง ผมของเขาชี้ไปมาอย่างไม่ค่อยเป็นทรง แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีน้ำตาลมอมแมมอายุน่าจะมากกว่าผมเล็กน้อยกระโดดลงมาจากต้นไม้สูง เขาใช้มีดตัดเถาไม้เลื้อยที่น่ารังเกียจนั้นทิ้งอย่างชำนาญ พร้อมกับดึงตัวสโนวขึ้นจากกองเศษซากเถาไม้เลื้อยนั้น