ลิขิตมาร โดย...บัวริน อารัมภบท ชิชาเหมือนใจจะขาดเสียให้ได้ ปากร้อนๆของเขาดูดดื่มเล้าโลมยอดทรวงสล้างอย่างติดใจในความหอมหวาน คลุกเคล้าอยู่แบบนั้นสร้างความทรมานให้หญิงสาว จนหล่อนอยากหวีดร้องออกมาด้วยความเสียวซ่าน ชิชาไม่รู้จะทำอย่างไรดี หล่อนได้แต่กอดเขาเอาไว้ ทำอะไรไม่ถูก น้ำตาแห่งความเสียวซ่านรินไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว มันช่างน่าอายนัก ชิชาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย คราวนี้มือแข็งแรงของเขาลูบไล้ไปทั่วร่างงาม ไม่เว้นแม้สะโพกกลมกลึงได้รูปสวย ก่อนจะกอดรัดเข้าแนบกับท่อนขาแข็งแรงของเขา หล่อนครางออกมาโดยไม่รู้ตัว ตัวรุมเหมือนได้รับพิษไข้ “ได้โปรด...” หล่อนหอบหายใจ ขอความกรุณาจากเขา ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าตัวเองวิงวอนขออะไรจากชายหนุ่ม หล่อนขอให้เขาปล่อย หรือขอให้เขาทำต่อไปกันแน่? ชิชาสับสนไปหมด หล่อนสั่นสะท้านราวกับคนหนาวสั่น เมื่อถูกเขารุกรานไม่หยุด ไม่อาจดึงตัวเองจากมนต์เสน่ห์ของเขาได้เลย แผงอกกว้างแข็งแรงของเขาไม้สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อยเมื่อหล่อนผลักไสเขา จนต้องเลิกความพยายาม รักด้วยใจบัวริน