ตรวนรักซาตาน โดย...บัวริน อารัมภบท “ไปกันหรือยังครับ” วัลสินีหน้างอ“ใครบอกว่าฉันจะไปกับคุณ” “อ้าว!” “ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น...”หล่อนทำท่าจะเดินหนี แต่เขารีบเดินตามมาติดๆ “ทำไมล่ะครับ...เพื่อนคุณเป็นห่วงคุณมากนะครับ ให้ผมพาคุณไปตรวจสุภาพเถอะครับ ไม่เจ็บหรอก” “ใครบอกว่าฉันกลัวเจ็บ...”หล่อนแว็ดกลับมาทันที ใช่...อยู่กับเขาหล่อนเจ็บกว่าหลายเท่า “ไปให้พ้น” “ไล่อีกแล้ว...”เขาหน้าตึงขึ้นมา “ผมจะไม่ยอมคุณอีกแล้วนะ ยังไงวันนี้ผมก็ต้องพาคุณไปตรวจสุภาพให้ได้”เขาพูดขึงขัง ยังกับหล่อนจะกลัวเขางั้นแหละ “ทำไม...คุณจะฉุดฉันไปหรือไง ลองซิ ฉันจะร้องให้คนช่วย”หล่อนใช้วิธีเก่าขู่เขา หวังว่าจะสำเร็จเหมือนครั้งก่อน ชัคพ์เหยียดยิ้มออกมา “ก็เอาซิครับ...คราวนี้ผมไม่หนีแล้วนะจะบอกให้” วัลสินีหน้าตึง กับวาจาไม่เกรงกลัวของเขา “อยากลองดีใช่ไหม?” “วัลครับ...ผมเป็นห่วงคุณจริงๆนะ” ห่วงหรือ? หล่อนอยากหัวเราะให้ฟันร่วง เขาทำแบบนี้ทำไม ทำไมหล่อนจะเดาไม่ออก เขาคิดจะหลอกล่อหล่อนให้ตายใจ เผื่อที่จะตักตวงผลประโยชน์จากร่างกายของหล่อนอีกนะซิ หล่อนไม่โง่หรอก หล่อนเชิดคางใส่เขาอย่างเย่อหยิ่งจองหอง “เชิญเก็บความหวังดีของคุณเอาไว้เถอะ ฉันไม่ต้องการ” “วัล...”เขาเรียกชื่อหล่อนอย่างท้อแท้ “ฉันไม่ได้ชื่อวัล...ผู้หญิงที่คุณเรียกเขาตายไปเมื่อห้าปีที่แล้ว กรุณารู้ไว้ด้วย ถ้าคุณเรียกฉันแบบนั้นอีกล่ะก็ คุณได้เห็นดีแน่” เขาจ้องหน้าหล่อนอย่างเศร้าๆ รักด้วยใจ บัวริน