แรงรักพญามาร โดย...บัวริน อารัมภบท “นายจะทำอะไร” “ก็อุ้มคุณขึ้นรถนะซิ” “ตาบ้า! นายอุ้มฉันไม่ได้นะ”หล่อนรีบหันซ้ายแลขวา ราวกลัวใครมาได้ยินเข้า หน้านี้แดงแปร๊ดเลยทีเดียว เขามองหล่อนหน้าขรึมเคร่ง “งั้นก็ขึ้นรถไปดีๆ” “ทำไมฉันต้องทำตามที่นายบอกด้วย” “เพราะถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมบอก ผมก็จะอุ้มคุณขึ้นรถนะซิ จะขึ้นรถดีๆ หรือว่าจะให้ผมอุ้มขึ้นไป”เขาทำเสียงดุ หล่อนอ้าปากค้าง มองเขาอย่างอัศจรรย์ใจ คาดไม่ถึงว่าเขาจะเล่นบทเถื่อนกับหล่อนแบบนี้ หญิงสาวเม้มปากมองเขาอย่างขุ่นใจทันที “นี่...นายภวันต์...ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย” เขาถอนใจออกมาอย่างอ่อนใจ“พ่อคุณใช้ให้ผมมารับคุณ แล้วผมก็มีธุระจะพูดกับคุณด้วย...ทีนี้เข้าใจหรือยัง...”เขาตอบออกไป ซึ่งดูผิดปกติมากๆ สำหรับคนที่ไม่ค่อยพูดอย่างเขา หล่อนได้แต่ตาค้างมองเขา “ขึ้นรถ!”หล่อนเดินไปอย่างไม่เต็มใจนัก ปากยังบ่นไม่เลิก “ไม่เข้าใจคุณพ่อเลยจริงๆ ทำไมต้องให้นายมารับฉันด้วย แล้วคุณพ่อไปไหน ทำไมถึงมารับฉันเองไม่ได้”พอหล่อนพูดจบเขาก็เข้ามานั่งในรถพอดี ภวันต์หันหน้ามามองหล่อนนิดหนึ่ง ด้วยสีหน้าราบเรียบ “เอาล่ะ...ผมจะตอบคำถามคุณ ก็ต่อเมื่อเราไปถึงเรือนหอของคุณแล้ว...โอ.เค.ไหม?”เขาถาม หล่อนทำปากยื่นออกมา รักด้วยใจ บัวริน