อสูรเริงไฟ โดย…บัวริน อารัมภบท “กล้าตบหน้าเลยหรือ”เขาคำรามออกมา “กล้ายิ่งกว่าตบอีก ถ้าคุณยังว่าพ่อตัวเองแบบนี้ ลุงไกรเป็นคนดี ดีเกินกว่าที่จะเป็นพ่อ...ลูกหัวดื้อ ทุเรศๆแบบคุณ” ชายหนุ่มกัดกรามกรอด เขาแทบอยากจับร่างเล็กตรงหน้าเขาขยี้ให้เป็นชิ้นเล็ก ๆถ้าไม่ติดว่าหล่อนเป็นผู้หญิงล่ะก็ เขาเสยคว่ำไปแล้ว “หุบปาก!” “ไม่หุบ ใครจะทำไม...คุณมันแย่...เป็นลูกที่แย่ที่สุด ลุงไกรรักคุณมากขนาดไหนคุณรู้บ้างไหม ท่านเสียใจมากขนาดไหนคุณรู้หรือเปล่า...ท่านโทษตัวเองตลอดเวลาที่ทำให้คุณผิดหวัง...แต่คุณไม่รู้หรอกว่า ท่านไม่ได้อยากเป็นอย่างที่คุณกล่าวหาเลยสักนิด คุณไม่มีวันเข้าใจหรอกว่า คนแก่อย่างท่านต้องการความรักและการดูแลเอาใจใส่มากขนาดไหน” “คุณก็เลยมาช่วยปรนเปรอให้จนถึงใจล่ะสินะ มิน่าล่ะถึงขนาดยกสมบัติให้กันมากมายขนาดนี้”เขาพูดเยาะเย้ย ลินรษาเม้มปากอย่างเจ็บใจ นอกจากเขาจะไม่สำนึกแล้ว ยังพูดจาถากถาง ใส่ร้ายหล่อนอย่างไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยสักนิด ลินรษาเลยเงื้อมือตบเขาไปอีกที อีกที และอีกที ไม่เคยโกรธใครมากขนาดนี้มาก่อนทรงกรตเองก็โกรธจนลมออกหู...ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับเขาแบบนี้มาก่อน ดวงตาคู่คมดุวับราวกับเสือร้าย เขาคว้าคอหล่อน บีบแรง จนจะหักหล่อนได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว รักด้วยใจ บัวริน