หญิงสาวเกือบจะทรุดตัวลงไปนั่งกองอยู่บนพื้น ด้วยแข้งขาที่อ่อนระทวยทำให้เธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะพยุงร่างกายของตนเอง หากแต่มือใหญ่ของเขา ว่องไวราวกับมีตา คว้าแขนบางของเธอเอาไว้ได้ทัน ปรินซ์ดึงร่างบางนุ่มนิ่มราวกับไร้กระดูกของเธอมาประคองเอาไว้ ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาเกาะกุมหัวใจแกร่งของเขา เขาเป็นลูกผู้ชายพอ กล้ารับในสิ่งที่เขาทำลงไป และเขาก็จะรับผิดชอบเธอผู้นี้ ตามที่เธอต้องการเช่นกัน เมื่อสามารถรวบรวมกำลังของตนเองได้บ้างแล้ว ปันหยาก็รู้สึกถึงความอุ่นของน้ำที่ไหลออกมาจากร่องหลืบกลางกายงามของเธอ "หึ! ให้ตายสิ นี่มันวันบ้าอะไรเนี่ย !" "แก... แก ไอ้คนชั่ว ไอ้เลว แกมันไม่ใช่คน แกทำแบบนี้กับฉันทำไมละ ฮึก ฮึก ฮืออออ ฮือออออ " หญิงสาวยกมือปิดหน้าร้องไห้โฮแบบไม่ต้องเกรงใจใคร ใช่สิ ในตรอกซอกซอย ลึกล้ำแบบนี้ จะมีใครอยู่กัน ไม่เช่นนั้นไอ้เดนมนุษย์ผู้นี้จะกล้าปู่ยี่ปู้ยำเธอขนาดนี้เชียวหรือ "ผมยินดีที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง" "หึ! รับผิดชอบงั้นเหรอ ใครใช้ให้แกมารับผิดชอบฉันกัน!! แกพรากความบริสุทธิ์ที่ฉันรักษามาตั้งยี่สิบปีเต็ม แกไม่ตายดีแน่ ไอ้ชั่วเอ้ย!" สองมือปากน้ำตา แม้จะมองเห็นเพียงหน้าของเขาอย่างเลือนราง แต่ก็ทำให้ชัดพอที่จะสามารถเล็งกระสุนได้ถูกคน "เปรี้ยง!!!!!!" เสียงปืนพกขนาดเล็กถูกยิงผ่านลำกล้องออกไป กระทบเข้าที่ไหล่ด้านซ้ายของปรินซ์ จังหวะนั้น คนกลุ่มหนึ่งก็กรูกันเข้ามา และมายืนบังร่างของชายหนุ่มเอาไว้ และเตรียมพร้อมที่จะจัดการกับผู้ที่ลั่นไกทันที หากแต่ชายหนุ่มระงับเอาไว้ได้ทัน "หยุด! ไม่ว่าใครก็ห้ามแตะต้องเธอทั้งนั้น!" "แต่นายครับ นายถูกยิงนะครับ" "ช่างเถอะ แค่พอถากๆ" "พาเธอกลับไปพักที่คอนโดเหนือ แล้วโอนเงินให้เธอ สิบล้าน เป็นค่าชดเชย" "ครับนาย" ............................................................................................