“ปล่อยเลยนะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่านี่บริการของร้าน อะไรมันจะทำซ้ำซ้อนทั้งแจกทั้งแถมเกินเวลาไปขนาดนี้” มือทุบตีร่างหนาที่ไม่ไหวสะเทือนแผ่วเบาเท่าที่แรงจะเหลือพร้อมกับพร่ำถาม “ถูก เพิ่งรู้เหรอว่ามันไม่เกี่ยวกับการบริการของร้าน... มันคือความตั้งใจของฉันล้วนๆ” หล่อนชะงัก เงยหน้ามองเขาเห็นรอยยิ้มของจอมมารเข้าก็รู้สึกว่ามีเขางอกบนหัว... หมายความว่าไอ้บริการที่เขาบีบบังคับให้หล่อนต้องจำใจรับนั่นไม่ได้มาจากร้าน แต่มาจากเขาอย่างนั้นเหรอ “ถ้าไม่ได้ทำตามหน้าที่แล้วคุณน่านมายุ่งกับฉันทำไม...” “ไม่รู้ อยากทำ มีอะไรไหม”คำตอบแบบไม่ยี่หระทำให้คนฟังโกรธจนควันออกหู “คุณเคยบอกว่าเกลียดฉันมากจนไม่คิดจะแตะต้องแม้ฉันจะนอนแก้ผ้าอยู่ตรงหน้า คุณมันสับปลับ คนจอมกลับคำ ไปไป๊ ไปยุ่งกับอีหนูของคุณโน่นไป๊ คนอะไรถุยน้ำลายตัวเองทิ้งแล้วกลับมากลืนกิน คำก็จืดชืด คำก็ว่าเห่ย กินไม่ลง แล้วมาหลอกกินกันทำไมไม่ทราบ คนบ้า” พอรู้เขาก็ถึงกับก่นด่าเขาระรัวอย่างมีน้ำโห “พูดมากน่ารำคาญจริง” เขาดุหล่อนแค่นั้นไม่แก้ตัวอะไร เพราะเลือกที่จะจัดการปิดปากหล่อนให้หมดทางต่อสู้โดยสิ้นเชิง ดิ้นขลุกขลักทั้งทุบตีแต่คนตัวยักษ์ก็แทบไม่ไหวติง แถมนึกจะจูบอยากจับอะไรก็ทำได้อิสระ นิ้วมือของเขาลูบไล้ต้นขาจนแผ่ความอุ่นให้ร้อนผะผ่าวไปทั้งตัว ในขณะที่เรียวปากอิ่มกำลังถูกเขาบดขยี้ริมฝีปากราวกับจะสูบทั้งลมหายใจและวิญญาณเข้าไปให้หมด จนหล่อนแทบร้องไห้เมื่อรู้ว่า หล่อนหนีเขาไม่พ้นอีกรอบแล้ว จิดาภาอยากจะเป็นลมเมื่อยามที่เขาจูบอยู่หัวสมองหล่อนราวกับไม่รู้สึกถึงความโกรธเกลียดใดๆ ซ้ำหล่อนยังเคลิบเคลิ้มไปกับมันและสัมผัสได้ถึงความวาบหวามจนเผลอจูบตอบไปให้ได้ยินเสียงทุ้มอย่างพึงใจแผ่วในลำคอ แทบบ้าเมื่อสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อตึงแน่นของเขาใต้มือตนเอง แต่กระนั้นหล่อนก็ไม่อาจหยุดไล้มือบนเนื้อตัวเขาได้... หล่อนกับเขาคือสามีภรรยาที่แต่งงานกันมาเป็นปีแล้วไม่เคยมีอะไรกัน เจอหน้ามีแต่ทุ่มเถียงและแทบไม่มองหน้ากันเลี่ยงทุกครั้งหากเลี่ยงได้ แต่ตอนนี้มันอะไร จิดาภาไม่อยากเชื่อเลยว่าหล่อนกับเขากำลังจะมีอะไรกันรอบที่สอง! พระเจ้าช่วยบอกหล่อนด้วยเถอะว่านี่แค่ฝัน นี่ไม่ใช่เรื่องจริง