ไม่สิ้นมนต์รัก โดย...บัวริน อารัมภบท “หยุดร้องไห้ได้แล้ว อกเสื้อฉันเปียกหมดแล้วนี่” “ฮือ...ฮือ...”หล่อนร้องไห้เหมือนเด็กๆ อลินถอนใจ “เฮ้อ! คืนนี้จะได้นอนไหมนี่...”เขาบ่น หล่อนรู้สึกผิดจริงๆ “ขอโทษค่ะ” ท่าทางเขาจะเมื่อ เลยขยับตัวนั่งในท่าสบาย คราวนี้เลยกลายเป็นว่าหล่อนไปนั่งซ้อนตักของเขาได้ยังไงก็ไม่รู้ รมิตารู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก แต่ก็รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน ที่ได้ซบอกเขาแบบนี้ ความจริงเขาก็น่ารักดีอยู่หรอก แม้จะดุไปบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยทิ้งหล่อนจริงๆสักที หล่อนคิดอะไรเผลอๆ ไม่รู้จริงๆว่าผล๊อยหลับไปตอนไหน มารู้สึกตัวอีกที ก็พบว่ามือแข็งๆนั้นกำลังคลายมือจากที่กอดหล่อนไว้ ริมตาลืมตางงๆ พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง โดยมีเขายังจับไหล่หล่อนไว้ ท่าทางเขาเหมือนจะผละออกไป หล่อนรีบยึดเขาเอาไว้ทันที “คุณจะไปไหนคะ”หล่อนมองเขาด้วยดวงตาเบิกโตฉายแววตระหนก หน้าตาเขาบอกชัดว่าเพลีย คงเพราะไม่ได้นอน แต่หล่อนก็ยังไม่ยอมปล่อยเขา ซุกหน้าเข้าหากอ้อมอกของเขาเหมือนเด็กอ้อน “หลับซะ...ฉันจะไปนอนแล้ว” “คุณคงไม่...ทิ้งฉันไว้คนเดียวนะคะ”หล่อนถามเขาเสียงสั่น มองเขาอย่างเว้าวอนจนเขาถอนใจ “นี่จะให้นอนด้วยจริงๆหรือ”เสียงเขากระด้างจัด ดูเหมือนเขาจะโกรธจริงๆ แต่หล่อนไม่อยากให้เขาทิ้งหล่อนไว้คนเดียวนี่ รมิตาไม่มีเจตนาอื่น นอกจากกลัว หล่อนยังผูกติดอยู่กับฝันจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นจริงหรือฝันกันแน่ หญิงสาวรั้งเขาเอาไว้ ไม่ยอมปล่อย สุดท้ายเขาเลยต้องถอนใจ “เอาล่ะ ไม่ไปก็ไม่ไป แต่ฉันขอถอดกางเกงก่อน” หล่อนเบิกตาโตทันที ถอดกางเกงหรือ! ถอดทำไมกัน? โอ๊ยตายแล้ว เขาตีเจตนาหล่อนในแง่ร้ายอีกแล้วหรือนี่ หญิงสาวเบิกตาโพลง อย่างแตกตื่น ขณะเบิกตาโตมองเขาผละไปถอดกางเกง ตกใจจนพูดไม่ออก ก็เลยไม่ได้ห้ามเขา พอเห็นเขาปลอดกางเกงนอนลง หล่อนก็หลับตาปี๋โดยอัตโนมัติ หัวใจเต้นระทึก ไม่เป็นส่ำ ด้วยความตื่นเต้น ตกใจ ตายแล้ว! หล่อนไม่เคยนอนกับผู้ชายที่ไม่สวมเสื้อผ้ามาก่อนเลย รมิตาเบิกตาโพลงในความมืด รักด้วยใจ บัวริน