ประกาศิตมาร โดย...บัวริน อารัมภบท “ศาจ๋า ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้” “ศาจะร้อง” เขาเลยอดขำไม่ได้“เรานี่จริงๆเลย...งอแงเป็นเด็กไปได้น่า...” “ศาโตแล้ว”หล่อนเถียง “นี่นะโต...ร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเด็กเลย...หน้าตาดูไม่ได้แล้วเห็นไหม” นริศารีบวิ่งไปส่องกระจก หน้าตาหล่อนตอนนี้เหมือนเด็กกะโปโลร้องไห้ขี้มูกโป่งไม่มีผิด ดูไม่ได้อย่างเขาว่าจริงๆนั่นแหละ นริศาสบตาแป๋วแหววของตัวเอง แล้วก็เชิดหน้าใส่ หน้าตาหล่อนดูไม่ได้ก็ช่างหล่อนซิ...ไม่เห็นอยากให้ใครดูเลยนี่นา แล้วหล่อนก็หันไปมองเขาอย่างโกรธขึ้ง รักด้วยใจ บัวริน