ขยานี เลิศมงคล วัย 18 ปี เรียนเก่ง พูดน้อย อัธยาศัยดี สวยน่ารักรูปร่างเล็ก ผิวขาว แต่ความที่เป็นคนเงียบจึงไม่ค่อยมีเพื่อน เมื่อขึ้นปี1 สังคมแปลกใหม่ทำให้เธอเริ่มเปิดใจรับเพื่อนใหม่เข้ามา และนั้น ทำให้เธอรู้ว่าโลกภายนอกไม่ได้มีเพียงเธออีกต่อไป รุ่นพี่ ปภาวิน บรวิทย์ วัย 20 ปี ฉายาคาสโนว่าตัวพ่อมีแฟนเป็นดาวมหาลัย ความหล่อเหล่ามีออร่า สาว ๆหลายคนหมายตารอเสียบ ไม่เว้นแต่ขยานี ชอบแต่ไม่กล้าจีบเพราะคิดว่าตัวเอง ไม่สวยไม่เด่นพอที่จะคบกับใคร แต่หารู้ไม่ ว่าความไร้เดียงสาของเธอ ทำให้คาสโนว่าอย่างปภาวิน สนใจไปไหนไม่รอด แค่เพียงรอให้สาวเฉิ่มที่สดซิงเดินมาหา .... พี่วิน พี่วินปล่อยนีนะคะ” “อยู่นิ่ง ๆหากไม่อยากร่วงอีกหน” “อายเขา” “อายอะไร ไม่เห็นจะมีใคร” นีจึงมองไปรอบ ๆ เห็นนักศึกษาคนอื่น ๆ อยู่ไกล ๆ “แล้วจะพานีไปไหน” “ห้องพยาบาล” “ไม่ต้อง ปล่อยนีลงเถอะ นีขอบคุณ แต่นีไม่อยากให้ใครอื่นรับรู้อีก” “ยิ่งคนอื่นรู้มากสิดี...” เสียงทุ้มเอ่ยสีหน้านิ่ง หากคนฟังตาโต “พี่วิน!” “ผมเห็นนะ” แม้ดอกกุหลาบดอกนั้น จะเปลี่ยนสภาพไปแล้ว แต่เขาก็จำได้ดี “เห็นอะไรคะ” เสียงหวานถามด้วยความแปลกใจ “กุหลาบ” “อ้อ ...” เธอหยุดกลั้นหายใจเพียงครู่ แล้วรีบเอ่ยขึ้น “ปล่อยนีลงเถอะ ตรงนั้นมีคนอยู่เยอะ” รู้สึกอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกที่โดนจับได้ จึงหาเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจ “เลิกพูดได้แล้ว” บอกให้เธอหยุดพูด หากสายตาจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ที่แววใสเป็นประกายน่า... แล้วรีบสลัดสายตาออกจากจุดนั้น เมื่อหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ความรู้สึกและอารมณ์ทุกอย่างไปอยู่ที่หูจนหมด แค่ดอกไม้ดอกเดียว หากไม่ให้ความสำคัญ จะเก็บไว้แบบนั้นทำไม...