ซาตานเริงไฟ โดย... บัวริน อารัมภบท “ไปไหนมาทำไมกลับเอาป่านนี้?” วิรงรองอยากร้องไห้ออกมา เมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของปรินช์ เขาเห็นสภาพหล่อน เขาไม่ถามสักคำว่าหล่อนเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น เขากลับถามเสียงดุว่าหล่อนไปไหนมาทำไมกลับเอาป่านนี้ต่อหน้าพี่สะใภ้และพี่ชายเขา ความน้อยใจทำให้วิรงรองโกรธเขาขึ้นมา วิรงรองเม้มปากมองเขาอย่างขุ่นใจ หล่อนเม้มปากที่ห้อเลือดเพราะถูกไอ้เลวพวกนั้นตบปากสั่นๆ “วิจะไปไหนก็เรื่องของวิ”ปรินช์เข้ามากระชากแขนหล่อนเต็มแรงด้วยความโกรธ หล่อนไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นห่วงหล่อนมากแค่ไหน เมื่อเห็นหล่อนกลับมาสภาพแบบนี้ก็ยิ่งโกรธแทบคลั่ง “หายไปครึ่งคืนค่อนคืนแบบนี้ แล้วยังจะมาพูดจาอวดดีอีก มันจะมากเกินไปแล้วนะ”ปรินช์ตวาด วิรงรองขอบตาร้อนผ่าวเพราะกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขาไม่ถามหล่อนสักคำ ทั้งที่เขาก็เห็นสภาพหล่อนถูกทำร้ายมา วิรงรองน้อยใจเขาเป็นกำลัง นี่หรือคนรักกัน? เปล่าเลย เขาไม่ได้รักหล่อน เขาถามเพราะเขาอายพี่สะใภ้กับพี่ชายเขาต่างหาก ที่เมียเขาออกจากบ้านไปกลับมืดๆค่ำๆแบบนี้ เขาไม่รู้หรอกว่า วิรงรองไปเจอกับความเลวร้ายอะไรมาบ้าง ถ้าวินไทไม่ไปช่วยเอาไว้ ป่านนี้หล่อนคงไม่มีชิ้นดี หรือไม่ก็ถูกฆ่าหมกป่านั่นไปแล้ว วิรงรองกลั้นน้ำตาด้วยความน้อยใจ เมื่อเขาไม่ได้แสดงความเป็นห่วงหล่อนเลยแม้แต่น้อย วิรงรองเชิดหน้าเดินเข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียงยุพาพูดเยาะออกมาว่า “ต๊ายดูซิ ดูเมียปรินช์ อวดดีเหลือเกิน นี่คงไปฟัดกับผู้ชายที่ไหนมาล่ะซิ ถึงได้กลับมาสภาพแบบนี้” “เมียแบบนี้แกยังจะเลี้ยงอีกเหรอ”ปรัชญ์พูดสมทับเมียตัวเอง”เมียแกไปเล่นชู้กับใครที่ไหนแกไปถามดูซิ” “หนอย...คิดว่าจะวิเศษสักแค่ไหน ที่แท้ๆก็เป็นผู้หญิงชั้นต่ำเราดีๆนี่เอง” “แบบนี้เอาไว้ไม่ได้แล้วนะปรินช์ อะไร ทำตัวน่าเกลียดจริงๆ ดูสภาพเมียแกซิ ยังกับไปฟัดกับใครมาสักฝูง” “สงสัยไปมั่วกับไอ้พวกขี้ยามาล่ะมั๊งคะ ถึงได้กลับมาสภาพบยักโกรกออกขนาดนี้ อุ๊ย น่าเกลียดเหลือเกิน” ปริญช์เม้มปากอย่างโมโห หันไปทำตาขวางใส่ยุพา “พอเถอะครับ เมียผม เดี๋ยวผมจัดการเอง” รักด้วยใจ บัวริน