เมื่อเธอต้องแต่งงานตามคำสั่งของผู้เป็นแม่เพื่อชดใช้หนี้ ทำให้ได้เจอกับผู้ชายหน้าตาเหมือนโจรห้าร้อย เขาคนนี้ชื่อภูผาและเป็นสามีของเธอ ครั้งแรกที่เจอกันเธอรู้สึกกลัวมาก ในความรู้สึกตอนนั้นเธอคิดว่าเจ้าหนี้คงให้เธอแต่งงานกับรถขับรถของเขาเพราะดูจากภายนอกแล้วเขาดูธรรมดามากๆ แต่เมื่อได้อยู่ด้วยกัน เขาเป็นคนที่ดีใจมากๆ แถมยังดูแลเธอดีมากอีกด้วย และสิ่งที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนก็คือ เขาหล่อมากเมื่อตัดผมยาวๆ และโกนหนวดนั้นออกไป และอีกสิ่งหนึ่งที่เธอต้องตกใจ เมื่อได้รู้ว่าสามีใจดีของนั้นเป็นเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเพื่อนสนิทของเธอ ซึ่งทำให้สบายใจอย่างน้อยก็เป็นคนรู้จัก “หนูรุ้ง ตอนนี้เราเป็นอะไรกัน” ภูผาเรียกชื่อของคนตัวเล็กที่อยู่ๆ ก็ทำหน้าเศร้าขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยถาม “สามีภรรยา” รวีรุ้งก้มหน้า แล้วตอบภูผาเสียงเบาด้วยความไม่มั่นใจ ถ้าหากภูผาเป็นคนขับรถอย่างที่เธอเข้าใจผิดเหมือนตอนแรกเธอก็ไม่กังวลใจเท่าไร แต่ความจริงแล้วเขาเป็นคุณชายที่ร่ำรวย ทำให้เธอคิดว่าต้องมีสักวันที่พวกเธอจะต้องเลิกกันอยู่ดี ซึ่งก่อนหน้านี้เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้มาก่อนเลย แต่เมื่อคิดว่าเธอแต่งงานก็เพื่อใช้หนี้ให้ครอบครัวมันก็ทำให้เธอคิดฟุ้งซ่าน “ใช่แล้ว เราเป็นสามีภรรยากัน และจะเป็นตลอดไป เรื่องพวกนี้หนูไม่ต้องคิดมาหรอก ถ้าพี่ไม่อยากแต่งกับหนูพี่จะไปจดทะเบียนสมรสกับหนูทำไม” ภูผาเอ่ยบอกด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับยิ้มเบาๆ และในขณะที่เขากำลังจะเอื้อมมือไปลูบใบหน้าของคนตัวเล็ก แต่เมื่อเห็นมือตัวเองเลอะก็ชักมือกลับมา “รุ้งขอโทษ” รวีรุ้งที่ได้ยินภูผาพูดแบบนั้น ก็เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ไม่มีอะไรที่ต้องขอโทษ หนูไม่ทำอะไรผิดสักหน่อย” ภูผาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางเช็ดมือให้สะอาดก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กับคนตัวเล็ก “เราจะไม่หย่ากันทีหลังใช่มั้ยคะ” รวีรุ้งเอ่ยถามภูผาเสียงเบาอย่างไม่มั่นใจ “ไม่มีวันนั้นหรอก รีบกินกันเถอะ เราจะได้ไปเที่ยวที่อื่นกัน” ภูผาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม พลางเช็ดน้ำตาของรวีรุ้งอีกครั้ง