แรกที่รู้ว่าแม่หาเมียให้ เขาก็ได้แต่ส่ายหน้าถอนใจ ไม่ได้คิดเรื่องมีเมียมาเสียนานแล้ว อยู่มาจนอายุย่างเข้าสามสิบเก้าตอนนี้ เขายังจะต้องมีเมียเป็นตัวเป็นตนอีกเรอะ แต่กับความปรารถนาอย่างแรงกล้า ของมารดาที่อยากอุ้มหลาน ทำให้เขาต้องจำยอม ไปดูตัวว่าที่ภรรยาที่แม่เขาใจร้อนไปจับจองสู่ขอให้ไม่ปรึกษาหารือกับใครสักคำ แล้ว...เด็กอายุแค่สิบแปดเท่านั้น...แม่หาเรื่องให้เขาแล้วไหม จะหาลูกสะใภ้ทั้งที หาเมียเด็กขนาดนี้ให้ลูกชายนี่นะ?! จะขอเจ้าหล่อนมาให้เขาทำลูกทำหลานให้อุ้ม รึแม่จะขอเด็กนี่มาทำลูกเขากันแน่?! ............. “...” ชายหนุ่มยังนั่งพิงหัวเตียงมองมาเงียบๆ สาวน้อยเดินเหมือนวิญญาณเชื่องช้าไปส่องกระจก ใช้เวลาส่วนตัวดูแลผิวและเส้นผม สายตาคอยหวาดระแวงมองไปทางเตียง เมื่อรับรู้ได้ว่ามีเขาจับจ้องมองเธออยู่ “อีกนานไหม?” คนรอจะนอนด้วยถามขึ้นเสียงขรึมเข้ม “คะ?” สาวน้อยหันมาหา ยกมือกอดอกอย่างหนาวๆ ร้อนๆ กับสายตาของเขาที่มองมาเหมือนจะจับเธอเปลื้องผ้าแบบนั้น “เมื่อไหร่จะได้นอนกัน?” “คุณ...ง่วงแล้วหรือคะ?” ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนเลยสิ เรื่องอะไรต้องมานั่งถ่างตารอเธอแบบนี้ “ยัง...” “...” เขาตอบมาชัดเจน คนโดนเร่งให้ขึ้นเตียงนั่งหน้าร้อนเห่อ...ยังไม่ง่วง เขายังไม่ง่วง แล้วเรียกเธอให้ไปนอนทำไม?! “จะทำอะไรก็รีบๆ ทำฉันรอเราอยู่” “ระ รอทำไม...คะ?” “หึ...ต้องให้บอกอีกเหรอว่าจะทำอะไร?” “...” ดวงตาคูกลมโตเบิกกว้าง มองหน้าชายหนุ่มที่ส่งยิ้มมุมปากมาให้ แววตาเขาหมายมาดว่า...มีเรื่องต้องทำต่อแน่ๆ ไม่ใช่การนอนหลับ ไม่ใช่แน่ๆ “ให้อีกห้านาที” ยังมีหน้ามาสั่งแล้วนั่งรออย่างใจเย็น คนมือเย็นเฉียบใจเต้นโครมคราม หยิบจับทำอะไรไม่ถูก นั่งงงไปเลยกับสถานการณ์ตรงหน้า ห้านาที...เธอทำอะไรได้บ้าง?