นลินหลับตาลงอย่างเจ็บปวด ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงต้องทำน้ำเสียงเป็นห่วงแบบนั้น เขาจะรู้ไหมว่ามันทำให้หัวใจที่มีแผลของเธอเหมือนโดนน้ำกรดราดรดลงมาให้เจ็บแสบ “ปล่อยค่ะ” เธอพูดขึ้นพร้อมกับใช้มือบางแกะฝ่ามือหนาของเขาออกจากลำแขนของเธอ “ลิน” “เลิกพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้สักทีเถอะค่ะ ได้โปรด” เธอมองไปที่ใบหน้าคมของขุนเขา น้ำตาที่เหมือนจะห้ามได้แล้วก็กลับมาไหลอีกครั้ง “เราเลิกกันเถอะนะคะ เราอย่าได้พบเจอกันอีกเลย ถ้าคุณเคยบอกว่าคุณจะกำจัดทุกความเศร้าหมองออกจากฉัน ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยพาตัวเองออกไปให้ห่างจากฉันได้ไหม ฉันไม่อยากต้องพบเจอคุณอีกต่อไป” นลินพูดขึ้นทั้งๆที่น้ำตายังไหลอยู่ และเธอก็พาตัวเองเดินออกมาจากตรงนั้นทันที *********************** นลิน หญิงสาวที่เย็นชาและหมดศรัทธากับคำว่ารัก ขุนเขา ชายหนุ่มที่เปรียบเป็นดั่งแสงอาทิตย์ยามเช้า ที่คอยมอบแต่ความอบบอุ่นให้กับผู้คนที่ได้อยู่ใกล้ เมื่อเธอและเขาต้องมาอยู่ด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน ในเมืองที่ตัดขาดจากการสื่อสารกับโลกภายนอก จะมีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นกับหัวใจของคนทั้งคู่บ้าง ติดตามกันได้ในนิยายเรื่อง เลห์...เล่ห์รัก