“อืมม..อื้อ ปล่อยนะ”เธอผลักอกเขาสุดแรงจนหลุดพ้นจากร่างหนา ลดาร่นหนีถอยรูดไปติดกับพนังเตียง ใบหน้างามตื่นตระหนก อีกคนเมื่อถูกขัดใจอารมณ์ร้ายก็บังเกิดบวกกับฤทธิ์มึนเมาก็ยิ่งทำให้อีธานเหิมเกริมราวกับเป็นคนละคนโดยสิ้น “ทำไม!มากลัวอะไรตอนนี้ กล้ามากนะที่บังอาจขัดคำสั่งผม” แววตาดุดันมองคนตรงหน้า “ฉันขอโทษ คือ คือ… ว้ายย!” แรงกระตุกข้อเท้าเพียงนิดทำให้ร่างงามปลิวลอยหวือมานอนซบอกอยู่ใต้ร่างหนาทั้งๆที่เธอเพิ่งจะออกไปได้ไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ ลดาตัวสั่นเทาเมื่อเขายื่นมือร้อนถลกดึงทึ้งชุดเดรสสีหวานออกจากเรือนร่างอย่างบ้าคลั่ง แคว่ก แคว่ก แคว่ก !!!! ลดาไม่รับรู้อะไรนอกจากความเจ็บ เจ็บ ทั้งๆที่ยังงุนงงกับอาการของชายหนุ่มว่าเขาเป็นอะไร มันเกิดอะไรขึ้น? การจู่โจมแบบตะบี้ตะบันทำให้เธอตั้งรับไม่ทัน “โอ๊ยย! เจ็บ ฉันเจ็บนะ” การทำอันป่าเถื่อนของเขาแทบทำให้ลดาน้ำตาเล็บมองผู้ชายตรงหน้าอย่างแค้นใจ “ผมเตือนคุณแล้วนะ ลดา แต่คุณก็ยังกล้า ผมจะสั่งสอนให้คุณได้รู้ไว้ว่าโทษของการไม่เชื่อฟังคนอย่างผม สุดท้ายแล้วคุณต้องเจอกับอะไร” เขากดเสียงต่ำในลำคอ ลดาฟังแล้วสยองขนลุกขนพอง มือบางดันอกเขาให้ออกห่างไม่ให้อีธานแนบชิดมากไปกว่านี้ หารู้ไม่ว่ายิ่งเธอดิ้นแรงเสียดสีในกายก็ยิ่งเพิ่มปลุกระดมอารมณ์พิศวาสให้โหมกระพือขึ้นอย่างลุกโซน อีธานไม่อาจยื้อรั้งรอเวลาเอาไว้ได้อีกต่อไป เขาจัดการลงทัณฑ์สวาทหญิงสาวทันที “ไม่นะ! อย่าทำแบบนี้ ไม่ ไม่ อุ๊บบ..อืมม”เขากระแทกปากปิดเธอด้วยรสจูบอันดิบเถื่อน การกระทำหาคำว่าอ่อนโยนไม่เจอนอกจากความดุดันที่เขามอบให้ไร้ซึ่งความปรานีใดๆ ลดารู้ซึ้งเจียนตายกับบทลงโทษจูบกระชากพิฆาตวิญญาณของเขาที่มอบให้ เธอไม่รับรู้อะไรนอกจาก มันเจ็บ แล้วก็เจ็บ…