“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยคะ?” วัณยาดันร่างออกห่างแล้วถามเขาผ่านม่านน้ำตา “มันคือความจริง แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความฝัน..ผมก็จะทำให้มันเป็นความจริงให้ได้” ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังจนคนฟังถึงกับยิ้มทั้งน้ำตา “ขอบคุณนะคะ” “ผมไม่อยากได้คำขอบคุณ” ธีร์บอกด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจนหญิงสาวถึงกับหน้าเสีย “ผมอยากได้อยากอื่นมากกว่า” น้ำเสียงของเขาฟังดูเรียบจนเธอเริ่มจะใจไม่ดี “อะไร..คะ?” ถามไปแล้วก็ได้แต่กลั้นใจรอคำตอบ ความผิดที่ยังติดอยู่ในใจทำให้วัณยาไม่กล้าคิดอะไรเข้าข้างตัวเองนัก “คุณ!” ธีร์ตอบสั้นๆ “ฉัน!?” หญิงสาวมองเขาพยักหน้าช้าๆ ด้วยความงุนงง ก่อนที่จะนึกได้ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มพูดนั้นหมายถึงอะไร ใบหน้าเนียนเริ่มซับสีเรื่อขึ้นมาทีละน้อยก่อนจะแดงก่ำด้วยความอายจนต้องซ่อนหน้าเอาไว้ “ปลอบใจผมหน่อยสิ!” ธีร์ทำเสียงอ้อนจนเธอต้องช้อนตาขึ้นมอง เมื่อกี้เขายังทำหน้าขรึมเสียงเรียบอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้พูดจาน่ารักได้ขนาดนี้นะ วัณยาแอบว่าเขาอยู่ในใจ ทั้งที่ข้างในใจเธอก็รู้สึกไม่ต่างอะไรกับเขา แต่เมื่อเจออารมณ์ที่เปลี่ยนไปแบบกะทันหันอย่างนี้เธอก็อดเขินอายไม่ได้ “ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ยครับ” อยู่ๆ เขาก็ถามขึ้นจนเธอถึงกับงุนงง “เอ่อ..ทำไมถามอย่างนั้นล่ะคะ” คนบ้า! ถึงขนาดนี้แล้วยังจะถามแบบนี้อีก ก่อนหน้านี้เธอกับเขาก็เป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ ถึงแม้ว่ามันจะมีเรื่องให้หยุดการเป็นแฟนกันไปชั่วคราวก็เถอะ “แล้วใช่มั้ย?” ชายหนุ่มถามย้ำ ใบหน้างอง้ำจนเธอชักจะหมั่นไส้ “ก็..ใช่ค่ะ” “เป็นแฟนกันแล้วคุณก็เอาใจผมหน่อยไม่ได้หรอ ผ่านเรื่องร้ายๆ มาแบบนี้ผมก็เสียขวัญนะ อยากได้คนปลอบใจ” คนที่บอกว่าตัวเองเสียขวัญเคลื่อนหน้าเข้าใกล้เธอ วัณยาเบี่ยงหน้าหลบใบหน้าคมของเขาก่อนจะชี้นิ้วไปอีกทาง ชายหนุ่มมองตามด้วยความสงสัย “ตรงนั้น” วัณยาบอกเสียงเบา “ประตู? มีอะไรหรอ?” ธีร์ถามด้วยความสงสัยเมื่อจุดที่เธอชี้นิ้วไปคือประตู “คนบ้า! ฉันหมายถึงห้องนอนต่างหาก” มือบางฟาดลงไปบนท่อนแขนของเขาเบาๆ ด้วยความเขินอาย