นักเขียนก็คือคนเหมือนกัน ย่อมมีส่วนถูกส่วนผิดรู้มากรู้น้อยไปตามแต่กำลังแห่งตน ตรงที่ดูจะมากไปสักหน่อยเสียจนเกินไป และตรงที่ไม่มีอะไรเอาเสียเลย สมควรถูกแทงให้สะดุ้งเสียบ้าง ไม่ว่าจะเป็นใครที่บอกว่าตัวเองเอาชีวิตเข้าไปเกี่ยวข้องผูกพัน กับการเขียนหนังสือ ต้องถูกแทงจึงจะสาสมกับการคิดว่าตัวเองนั้นดีเลิศประเสริฐศรีกว่าเพื่อนนักเขียนคนอื่น ต้องถูกแทง ให้หมดสิ้นความเป็นตัวตนของตัวเองให้ลดเหลือน้อยลงที่สุด จะได้สำนึกว่า ที่จริงใครกันก็ไม่ได้เหนือหรือแตกต่างกว่ากันสักเท่าไหร่เลย สุดท้ายก็ต้องลงหลุมเหมือนกันทุกราย.