"ตั้งแต่เกิดจนโต ‘หวาเหมียวเหมี่ยว’ ไม่เคยหลั่งน้ำตา แม้กระทั่งยามสูญเสียครอบครัวไปสิ้น หยาดน้ำใสก็ไม่เคยไหลตกต้องแก้มนวล อยากจะร้องแต่กลับร้องไม่ออก คล้ายมีอะไรกักกดไว้อย่างไรอย่างนั้น และตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมานี้หลังจากต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว เธอก็มักจะนอนไม่หลับอยู่เสมอ กระทั่งเธอได้ผงกำยานมาจากร้านกาแฟลึกลับแห่งหนึ่ง หลังจากจุดมันในยามค่ำคืนก็ทำให้เธอหลับสนิทได้อย่างง่ายดาย ทั้งยังฝันว่าตัวเองได้ย้อนไปในยุคอดีตและพานพบหญิงงามนางหนึ่งที่สร้างความประหลาดใจให้กับเธอยิ่งนัก เหตุใดเรื่องราวที่หญิงผู้นั้นพานพบ คล้ายเป็นเธอที่ประสบเหตุการณ์นั้น เหตุใดความเจ็บปวดที่นางได้รับ คล้ายเป็นเธอที่รู้สึก... หรือเรื่องราวในอดีตชาติจะหวนมาให้เธอระลึกได้อีกครั้ง แต่มันเพื่ออะไรกันเล่า... "