...เขากลับมาเพื่อทวงทุกอย่างคืนจากเธอ... “ปลดผ้าออก” ปุณณภัทรออกคำสั่งอย่างวางอำนาจ ปานวาดหันมองจ้องหน้าคนออกคำสั่งอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี่เธอหูฝาดไปใช่ไหม “ผมสั่งให้ปลดผ้าออกไม่ได้ยินหรือไง” ปุณณภัทรสั่งซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่ทรงอำนาจ “ไม่มีทาง” ปานวาดปฏิเสธ “คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ” “แต่ฉันไม่ทำ” ปานวาดยืนยันเสียงแข็ง เธอจะไม่ยอมทำสิ่งที่น่าละอายอย่างนั้นเด็ดขาด “ต้องทำ เพราะมันเป็นหน้าที่ของนางบำเรอ ถอดผ้าออกเดี๋ยวนี้” ปุณณภัทรสั่ง “ไม่” ปานวาดยังคงยืนกรานคำเดิม รู้สึกเจ็บใจเหลือเกินที่ปุณณภัทรดูถูกเหยียดหยามเธอ เขาทำราวกับว่าเธอไม่ใช่คน คนเรามีสิทธิเท่าเทียมกัน แต่ทว่าเขากลับทำราวกับว่าเธอไม่มีสิทธิเท่าเทียมกับเขา “ถ้าไม่ก็อย่าได้หวังว่าจะได้พบลูกอีกเลย” ปุณณภัทรขู่เสียงเข้ม ปานวาดเชื่อว่าชายหนุ่มทำได้อย่างที่เขาบอก เพราะคนอย่างเขาไม่มีหัวใจอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าเธอไปรักซาตานร้ายอย่างเขาได้อย่างไร คนอะไรร้ายกาจสิ้นดี “นอกจากถอดผ้าแล้วฉันต้องอ้าขารอคุณเลยหรือเปล่าล่ะคะ” ปานวาดเอ่ยถามเสียงขื่นในขณะที่เบือนหน้าหนีไปอีกทาง เพราะรู้สึกอายเกินกว่าที่จะสู้หน้าชายหนุ่มได้แต่ก็ยังไม่วายประชดประชัน ในใจเจ็บปวดเหลือเกิน เธอไม่คิดเลยว่าปุณณภัทรจะร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้ “ก็เอาสิ เพราะมันเป็นหน้าที่ของนางบำเรออยู่แล้วนี่” ปุณณภัทรว่าสายตาจ้องนิ่งอยู่ที่คนปากเก่งอย่างไม่วางตา เขาจะดูซิว่าปานวาดจะกล้าทำอย่างที่เธอเอ่ยออกมาหรือเปล่า “เร็วสิ” ปุณณภัทรเร่งเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงนิ่งเฉย เขาอยากรู้นักว่าเธอจะเก่งแต่ปากหรือเปล่า