'หลันเยี่ยเซียง' โฉมสะคราญตระกูลหลัน หญิงสาวผู้ซึ่งมีมีเรือนกายที่หอมกรุ่นราวกับดอกเยี่ยเซียง ความงดงามและกลิ่นหอมเย้ายวนนั้น ทำให้นางต้องพบเจอเรื่องวุ่ยวายมากมายจนเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในคฤหาสน์ 'เซวี่ยอวี้' จอมยุทธ์หนุ่มที่บังเอิญช่วยโฉมสะคราญเอา แม้ว่าตัวเขาจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นโจรราคะ แต่เขากลับนึกสนุกไม่เพียงไม่แก้ต่างแต่เขากลับปล่อยเลยตามเลย ผู้อื่นอาจหลงใหลใบหน้าและรอยยิ้มอันงดงามของหลันเยี่ยเซียง แต่เขากลับชอบเวลาที่นางหวาดกลัวเขา โกรธเขาจนพูดไม่ออก ยิ่งเห็นนางร้องไห้ เขาก็ยิ่งรู้สึกรื่นรมย์เป็นอย่างยิ่ง “ดูเหมือนเจ้าจะพูดถูก” นางสบตากับเขาด้วยไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องใด “ข้าเองก็ไม่ต่างจากโจรราคะแล้วกระมัง” ลมหายใจอบอุ่นชิดเข้ามาหา กระทั่งใบหน้าของเซวี่ยอวี้ใกล้เข้ามาจนนางมองเห็นแววตาของเขา ซึ่งสะท้อนเงาของตัวนางเอง “เซียงเอ๋อร์ ปฏิเสธเร็วเข้า หาไม่จะทันการณ์แล้วนะ” เขากระซิบเสียงเบาแต่หลันเยี่ยเซียงเหมือนถูกดวงตาคมกล้าของเขาล่อลวง นางสับสนมึนงงกระทั่งไม่รู้ตัวว่าเป็นฝ่ายเลื่อนใบหน้าเข้าหาเขาด้วยตัวเอง ริมฝีปากของคนทั้งสองแนบชิดกันช้าๆ แตะแผ่วพลิ้วราวกับลังเล กระทั่งหลันเยี่ยเซียงตระหนักว่าเป็นนางเองที่เข้าใจผิด ความลังเลนั้นเป็นนางคิดไปเอง เพราะทันทีที่นางกำลังจะขยับถอย เซวี่ยอวี้กลับไม่ยอมให้นางทำได้อย่างใจ มือใหญ่กดแผ่นหลังของหญิงสาวเอาไว้ กระทั่งตอนนี้ริมฝีปากของเขาบดเบียดเข้าหานางราวกับว่าเมื่อครู่เขาเพียงห้ามตัวเองไว้เท่านั้น ลมหายใจหอบหนักพร้อมกับสัมผัสหนักหน่วง ทำให้หลันเยี่ยเซียงหัวใจเต้นรัว