“นอนกับฉัน!” คันธรัตน์อ้าปากค้าง เริ่มไม่แน่ใจว่าที่ได้ยินเพราะเธอหูฝาดหรือเขาพูดผิดกันแน่ “เป็นคู่นอนให้ฉันสักสามเดือน ถ้าทำให้ฉันพอใจฉันยินดียกร้านนั้นคืนให้เธอฟรีๆ ว่าไงล่ะ… ตกลงมั๊ย” ตอนแรกก็คิดว่าจะฟังผิดหรือเขาพูดผิด แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาต้องการอย่างนั้นจริงๆ ไอ้คนทุเรศ เธอเกลียดมัน! “ไปถามแม่แกดูสิ… ว่าตกลงมั๊ย!” เธอย้อนอย่างเจ็บแสบ ในเมื่อเขาคิดดูถูกเธอก็ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติคนแบบนี้ “ถ้าคิดได้แต่เรื่องต่ำๆแบบนี้ กูยินดียอมเสียร้านไป แต่ไม่มีวันลดตัวไปทำเรื่องต่ำๆกับคนเหี้ยๆอย่างมึงหรอก” เธอพูดใส่หน้าเขาด้วยถ้อยคำหยาบคาย โกรธจนตัวสั่นอยากทำอะไรให้มันเจ็บกว่าคำพูดแต่ก็ยอมรับว่ากลัว ถ้าเกิดอีกฝ่ายบ้าดีเดือดทุบตีทำร้ายเธอก็คงสู้อะไรเขาไม่ได้แน่ แค่ตบทีเดียวเธอก็คงล้มคว่ำไปแล้ว… “เล่นแม่เลยหรอ…ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้” เขาตะคอกเสียงดังดวงตากร้าวขึ้นมาทันที เพราะไม่ชอบให้ใครมาลามปามถึงบุพการีของเขาทั้งนั้น “ไม่… ก็แกมันหน้าตัวเมีย ใช้เรื่องเหี้ยๆแบบนี้มาต่อรองกับผู้หญิงได้ไง” เธอก็เถียงอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน “ผู้หญิงหรอ… สารรูปแบบนี้เนี่ยนะ ยังกล้าเรียกตัวเองว่าผู้หญิง” คันธรัตน์อับอายกับน้ำคำดูถูก แม้จะรู้ตัวดีว่าเป็นดังเขาว่า แต่เธอก็ไม่ได้อยากให้ใครมาว่า มาดูถูกแบบนี้ เธอผิดอะไรนักหนา “ฉันต่างหากที่ยอมลดตัวไปหาเธอ ก็แค่สมเพชเท่านั้น คิดจะซื้อร้านคืนจะเอาปัญญาที่ไหนไม่ทราบ แค่จะหาเลี้ยงตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่าเลย”