"ฉันรู้แล้ว ทำไมเธอถึงเป็นคนเถียงเก่งแบบนี้ ไม่ใช่ไม่มีใครสอนแต่เพราะสอนไม่จำใช่ไหม" ชารีสหรี่ตามองปากจิ้มลิ้มช่างเถียงที่เปิดกว้างขึ้นด้วยอารมณ์โกรธแถมดวงตากลมโตคู่นั้นก็แทบถลน มันช่างน่าขบขันแท้เชียว “ฮ่ะ ไอ้ผีดิบ ไอ้ปากปีจอ"รีเบคก้าย่ำเท้ากับพื้นอย่างขัดใจ "หนูพัน"ยายนิ่มอยากจะห้ามทั้งสองคนที่กำลังเถียงกันหน้าดำหน้าแดงแต่ไม่รู้จะห้ามยังไง "หึ เอาอย่างนี้ผมเป็นคนมีรับผิดชอบ ผมทำผิดผมก็ต้องชดใช้ นี่ครับคุณยายค่าเสียหาย" ชายหนุ่มควักธนบัตรสีเทาออกมาห้าใบยื่นให้ยายนิ่ม ไม่สนใจคนกำลังโมโห "ขี้ตืดแค่ห้าพันเอง แน่จริงรับผิดชอบมาห้าหมื่นเลยสิ" รีเบคก้าเบ้ปากใส่อย่างพาลหาเรื่อง หญิงชราตาโตห้าพันนี่มากกว่ารายได้ทั้งเดือนเสียอีก "รีดไถ่เหรอ"ชารีสตอบโต้ "เหอะ แล้วทำเป็นมาพูดว่ามีความรับผิดชอบสูง ถ้าสูงต้องห้าหมื่น แค่ห้าพันมันความรับผิดชอบระดับต่ำสุดๆ"