เขามั่นใจแล้วว่า สามปีที่พวกเราไม่ได้เจอกัน ต้องมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับน้องแน่ ๆ แต่เรื่องนั้นเป็นเรื่องอะไร เขาก็ไม่อาจรู้ได้ คงต้องค่อย ๆ หาคำตอบกันอีกที “ไม่ครับ...ฮึก...เดี๋ยวก็คงหาย” “เรามียาไหม เราเป็นไมเกรนหรือเปล่า” “...” ผ่านเพลงส่ายหัวเป็นคำตอบกลับไปอีกครั้ง ตอนนี้เขาไม่อยากพูดอะไร เพราะหัวสมองของเขามันบีบรัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ เจ้าตัวเลยทำเพียงแค่ซุกหน้าลงบนอกกว้างหลับตานิ่งเพื่อรับภาพบางอย่างที่กำลังฉายชัดขึ้นมา ‘เพลง เพลง น้องผ่านเพลง รอพี่สิด้วยครับ’ หลังจากที่เขาหมุนตัวกลับไป ภาพตรงหน้าเป็นภาพของคนร่างสูงในชุดนักเรียนม.ปลาย แสงแดดจ้าทำให้เขามองไม่เห็นใบหน้าของคน ๆ นั้น แต่เพียงไม่นานเมื่อร่างสูงของใครคนนั้น วิ่งเข้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ใบหน้าหล่อคมที่กำลังส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ก็ฉายชัดขึ้นมา ปลายผมที่สะบัดปลิวไปตามแรงวิ่งทำให้เขาแอบขำอีกคนเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อคน ๆ นั้นออกไป “พี่ฮัม ก็มาเร็ว ๆ สิ” “เราสองคนเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหมครับ” ถึงแม้ความทรงจำจะเลือนหาย...แต่ความรักยังคงอยู่ แล้วสะพานปูนก็พาให้เรากลับมาเจอกัน...อีกครั้ง #แค่ฮัมเพลง