รามอส CEO หนุ่มผู้ร่ำรวยทั้งเงินทอง ฐานะ หน้าตา และเสน่ห์ที่เหลือล้น จนไม่มีสาวๆ คนใดกล้าปฏิเสธได้ว่าเขาเป็นชายหนุ่มทรงพลัง สง่างาม และลีลาเหลือร้าย ขณะที่เธอ อ่อนเดียงสา ไร้เล่ห์เหลี่ยม แต่กลับดึงดูดความต้องการของรามอสเข้าอย่างจัง เธอไม่ชอบผู้ชายแบบเขา ไม่อยากชิดใกล้ แต่เหมือนเธอจะปฏิเสธไม่ได้ เมื่อชะตาพาเธอมาอยู่ชิดใกล้ ข้าวหอม...หญิงสาววัยเบญจเพศ ที่ต้องอยู่ใต้อาณัติของแม่เลี้ยงและพี่สาวต่างสายเลือด ทั้งที่เธอเป็นเจ้าของบ้านแท้จริง ซ้ำยังถูกจิกใช้ราวกับคนใช้คนหนึ่ง นั่นทำให้เธอพยายามคิดหาทางออกสำหรับตนเอง แต่มันก็ยากเหลือเกิน เมื่อบิดาฝากให้เธอดูแลสองแม่ลูกนี้จนกว่าพวกเขาจะลืมตาอ้าปากได้ แต่เมื่อไหร่ล่ะ เมื่อทั้งสองทำตัวเหมือนเจ้าของบ้านซะเอง จนเธอต้องตัดสินใจ แม้จะรู้ว่า ถูกหลอกใช้ก็ตาม “แกจะต้องรอรับฉันกลับนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณแม่” ไอวี่หันมาบอกข้าวหอมที่ตั้งหน้าขับรถ พาพี่สาวต่างสายเลือดมาทำงาน งานที่ไม่สามารถประกาศให้คนอื่นรู้ได้ “พี่ทำงานเสร็จแล้ว โทรให้ข้าวมารับก็ได้นะคะ ข้าวจะได้กลับไปทำงานต่อ” ข้าวหอมต่อรอง แต่คนได้ยินที่แต่งหน้าสวย แต่งตัวเซ็กซี่กลับหันมาแว้ดใส่เธอเสียงดังลั่นรถ “ไม่ได้ ฉันขี้เกียจโทร ถึงตอนนั้นฉันไม่มีกระจิตกระใจโทรบอกหล่อนล่วงหน้าหรอกนะ ฉันสั่งให้นั่งรอก็รอสิ จะมาขับรถกลับไปกลับมาให้มันเปลืองน้ำมันทำไม หรือหล่อนจะจ่ายค่าน้ำมันเอง” ไอวี่ทำเสียงข่มแว้ดๆ ใส่ข้าวหอมทุกครั้งที่อยูเพียงลำพัง แต่หากมีคนอื่นอยู่ด้วย หล่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียง และคำพูดทันที ทำให้ข้าวหอมนึกอยากให้ตุ๊กตาทองแก่ไอวี่จริงๆ ที่ปรับความรู้สึกสีหน้าได้อย่างรวดเร็ว “นั่น โรงแรมนั่น แล้วก็ขึ้นมารอฉันด้วยล่ะ ฉันจะรอตรงล็อบบี้” “ค่ะ” ข้าวหอมได้แต่รับคำสั้นๆ ไม่อยากต่อปากต่อคำอีก เมื่อเสียงแว้ดๆ นั่นทำเธอประสาทเสียเหมือนกัน ก่อนจะจอดรถหน้าประตูโรงแรมให้ไอวี่ลงไป แล้วตัวเองเอารถยนต์ไปจอดที่อาคารจอดรถ แล้วลงมาสมทบพี่สาวที่อยู่ตรงล็อบบี้รอ “มาแล้วก็ไปหาคุณบีกันได้แล้ว” ไอวี่บอก เดินนำเข้าไปในโรงแรมหน้าเชิดเป็นนางพญาทันที ยิ่งมีหนุ่มๆ มองเธอยิ้มเชิดและยิ้มหวานระคนเซ็กซี่ให้พวกเขาตามสัญชาติญาณที่ทำเป็นประจำ “น้องไอวี่ทางนี้จ้ะ” เสียงคุณบีเรียก ทำให้สองสาวที่นางหนึ่งเดินเป็นเจ้านาย อีกคนหิ้วกระเป๋าโน๊ตบุ๊ควิ่งตามมาแทบจะไม่ทัน สีหน้ากระหืดกระหอบตั้งแต่เดินจากอาคารจอดรถแล้ว “มาแล้วหรือคะคุณน้องขา” บี รีบทักทายทัน หลังจากมานั่งรอสาวๆ ของเขาที่นัดไว้ตรงล๊อบบี้ ก่อนจะขึ้นไปยังห้องพักที่ลูกค้าจองไว้สำหรับเลี้ยงรับรองลูกค้าวีไอพีที่ “ค่ะพี่บี สวัสดีค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่มาเลทไปเกือบสิบนาที พอดีรถมันติดมาค่ะ แล้วยายข้าวก็ขับรถไม่คล่องด้วย” ไอวี่ในชุดเดรสสั้นสีแดงเลือดนกที่ขับผิวเนียนของเธอให้ขาวผ่องทั้งจากการกินกลูต้าและแช่น้ำนม อกอิ่มไซด์ใหญ่นูนเด่นจนเกือบล้นขอบชุดที่เกาะอกอิ่มๆ ไว้ ยกมือไหว้บี และโยนความผิดทั้งที่ตัวเองแต่งตัวเสร็จช้าให้กับข้าวหอมที่ยกมือไหว้บีเช่นกัน “ไม่เป็นไรฮะ แขกยังไม่มาเหมือนกัน สวัสดีฮะน้องข้าวหอม วันนี้มาเป็นเพื่อนพี่สาวเหรอฮะ” บีทักทาย รู้สึกชอบใจเด็กคนนี้ คิดว่าเอามาปั้น มาลอกคราบแต่งตัว แต่งหน้า ทำผม แล้วทำเรสิกสักหน่อยก็จะสวยไม่แพ้พี่สาว “ค่ะคุณบี” ข้าวหอมยิ้มให้บีทีมีน้ำใจทักทายและคุยกับเธออย่างเป็นกันเอง แม้บางครั้งบีจะชวนให้ข้าวหอมมาทำงานด้วย แต่ข้าวหอมได้แต่ยิ้มไม่ได้ชอบงานสายนี้ แม้จะทำคงทำไม่ได้เมื่อไอวี่กีดกั้นตลอดวเลา ไม่อยากให้ข้าวหอมมาเทียบชั้น “อ้าวแขกยังไม่มาเหรอคะ หว้า” ไอวี่ทำหน้าตกใจและเบื่อที่แขกไม่ตรงเวลา “ใช่ฮะ รออีกสองสาวด้วย จะได้ขึ้นไปรอบนห้องกัน ลูกค้าเปิดห้องสวีทไว้แล้ว” คำตอบทำให้ไอวี่หุบปากไม่กล้าถามถึงลูกค้าต่อ แต่หันไปว่าสองสาวพริตตี้น้องใหม่แทน “อ้าว อีกสองคนนั่นยังไม่มาเหรอคะ ทำไมไม่รักษาเวลาแบบนี้” คนคิดว่าตัคนอื่นมาสายย้อนถามอย่างไม่ชอบใจ ทั้งที่ตัวเองก็สายเหมือนกัน “มาแล้วจ้ะ แต่ไปเข้าห้องน้ำน่ะ นั่นมาแล้ว น้องจุ๊บแจง กับน้องเชอรี่” บีบุ้ยปากไปทางด้านหลัง ไอวี่หันมองขณะที่ข้าวหอมเดินถือกระเป๋าโน๊ตบุ๊คของตัวเองยืนอยู่ข้างๆ หันมองสองสาวด้วยความสนใจ เพราะเธอสองคนเป็นพริตตี้หน้าใหม่เห็นลงปกนิตยสารดังอยู่ในตอนนี้ พอรู้ว่าเป็นใคร ไอวี่ถึงกับหน้าตึง ไม่ชอบใจ “แม่สองคนนี้เองหรอคะ” เธอเหน็บในที เบ้ปากใส่ ยิ่งเห็นท่าทีบีจะชอบใจเด็กใหม่สองคนนี้ด้วย ยิ่งทำให้เธออิจฉา “ใช่ ไปจ้ะ ขึ้นไปรอลูกค้าที่ห้องกัน น้องเชอรี่ น้องจุ๊บแจง” บีเรียก พร้อมกวักมือให้สองสาวเดินตามไป “ข้าวหอม รออยู่นี่นะคะพี่ไอวี่” ข้าวหอมบอกพี่สาว ยิ้มให้บีที่หันมามอง “ขึ้นไปนั่งรอบนห้องก็ได้นะจ้ะ เขาจองห้องสวีทไว้ มีห้องนั่งรอ แล้วก็ระเบียบด้วยจะได้นั่งทำงานชมวิวไปด้วย” บีชวน แต่ไอวี่รีบค้าน “ไม่ต้องค่ะ ให้นั่งตรงนี้ดีกว่า” ไอวี่ไม่เห็นด้วย กวาดตาเรียวสวยมองไปตรงเก้าอี้หน้า ล็อบบี้ ไม่อยากให้ข้าวหอมขึ้นไปด้วย “ค่ะ” ข้าวหอมยิ้ม ดีใจที่ไม่ต้องขึ้นไปนั่งรอในห้อง ไปฟังเสียงหัวเราะจ๊ะจ๋าของพวกผู้ชายหัวงูที่เธอรู้ว่างานนี้คืออะไร เธอยอมทนนั่งรอข้างล่างนี่ดีกว่า ยอมเสียฟอร์มสัปหงกให้คนอื่นเห็นดีกว่า ไปนั่งมองลีลาโลมเล้าพวกนั้นให้อุจาดตา หญิงสาวมองตามบีและสามสาวเดินเข้าลิฟท์อย่างโล่ง อก “ค่อยยังชั่วหน่อย หาที่นั่งดีกว่าเรา” เธอบอกตัวเอง หันซายมองขวาหาที่นั่ง เดินไปนั่งรอที่เก้าอี้หน้าล๊อบบี้ที่มีแขกคหนึ่งนั่งใช้โน๊ตบุ๊คเหมือนกัน เธอยิ้มให้เขาที่เงยหน้าขึ้นมาพอดี แล้วนั่งลงเปิดกระเป๋าเอาโน๊ตบุ๊คออกมาทำงานต่อ โดยไม่ได้สนใจคนตรงหน้าที่เริ่มหน้ายุ่งกับโน๊ตบุ๊คของเขา “โว้ย อะไรเนี่ย” เธอได้ยินเขาบ่นออกมา ละสายตาจากโน๊ตบุ๊คมองเขาที่จิ้มแป้นโน๊ตบุ๊คดังปักๆๆๆ สีหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด เดาว่า โน๊ตบุ๊คของเขาคงจะเกิดปัญหา “มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” เธอถามขึ้น เมื่อกี้เขาพูดภาษาไทยออกมา แม้จะเป็นฝรั่งก็ตาม แต่ด้วยนิสัยที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นทำให้ข้าวหอมถามออกไป เขาเงยหน้ามองเธอ แล้วก้มมองโน๊ตบุ๊คตรงหน้าหญิงสาวเป็นรุ่นเดียวกัน