“ไปไหนมา” “...........” “แล้วทำไมถึงไม่รับสายพี่” “............” “ตอบสิ นี่มันไม่ใช่เวลางานแล้วนะ” นาคินทร์บอกพลางมองจ้องหน้าคนตัวเล็กอย่างคาดคั้น “แต่มันเป็นเวลาพักผ่อนของสิตางศุ์ค่ะ พี่น้ำน่านกลับไปก่อนได้ไหมคะ สิตางศุ์เหนื่อยค่ะ อยากพัก” สิตางศุ์บอกออกไป เธอยังไม่พร้อมจะคุยกับนาคินทร์ตอนนี้ “จะหนีไปถึงไหน มีอะไรทำไมถึงไม่พูดกันดีๆ พี่ก็ขอโทษแล้วไง จะเอาอะไรอีกฮึ” นาคินทร์บอกและถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ เขาไม่เข้าใจผู้หญิงเลย มีอะไรไม่พอใจก็ไม่บอก หรือถ้าอยากจะได้อะไรก็บอกสิ เอาแต่หนีอย่างนี้มันจะมีประโยชน์อะไร “.......” แต่คำตอบที่ได้ก็ยังคือความเงียบจึงบอกต่อออกมาว่า “หรือถ้าอยากจะให้พี่รับผิดชอบก็บอกมา” สายตาจ้องมองหน้าสิตางศุ์อย่างไม่วางตาโดยหารู้ไม่ว่าสิตางศุ์กำลังรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสกับคำถามที่ได้รับจากคนที่เธอรักสุดใจ “ไม่ต้องหรอกค่ะ” “ทำไม” นาคินทร์ย้อนถามอย่างไม่พอใจเมื่อถูกปฏิเสธ ทั้งที่เขาเต็มใจจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่เขาทำลงไป