ท่านปู่เคยบอกข้าว่าคนเราหากมีความพยายามและลงมือทำ ความฝันที่เราอยากจะเป็นต้องประสบความสำเร็จแน่นอน ข้าคือ ฉินจิงจิง เพราะบิดามารดาพากันจากข้าไปหมดทำให้ข้าต้องมาอยู่กับฉินม่านเหนียง นางคือพี่สาวของข้าซึ่งแต่งงานกับพี่เขยได้สี่ปีแล้ว ข้าเติบโตขึ้นมาจากการเลี้ยงดูของท่านปู่ แต่พอข้าอายุได้เพียงแค่ห้าขวบ ท่านปู่ของข้าได้ออกเดินทางไปทั่วหล้า ท่านบอกว่าใต้หล้านี้ท่านต้องได้ลิ้มลองอาหารที่ไม่เคยได้ลอง และกว่าท่านปู่จะกลับมาข้าก็อายุได้สิบห้าปีแล้ว ท่านปู่หวังให้ข้าเป็นผู้สืบทอดการทำอาหาร เหมือนสวรรค์จะเข้าข้างเมื่อข้าเกิดมาก็มีลิ้นรับรสเป็นเลิศ ไม่เพียงแค่ลิ้นที่รับรสได้ดี ยังรวมถึงจมูกของข้าที่สามารถแยกแยะกลิ่นได้อยางดีเยี่ยมด้วยเช่นกัน ข้าย้ายมาอยู่กับพี่สาวที่หมู่บ้านเหยียนโถว หมู่บ้านแห่งนี้มีคนอาศัยอยู่มากกว่าสองร้อยกว่าครอบครัว พี่เขยของข้าเป็นช่างตีเหล็กเปิดร้านตีเหล็กเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน ข้าอยู่ที่นี่มาได้สามวันแล้ว เป็นสามวันที่ท้องของข้าทรมานที่สุด พูดถึงเรื่องนี้ข้าอดนึกสงสารพี่เขยไม่ได้ ฉินม่านเหนียงพี่สาวของข้าเป็นคนเก่ง แต่ฝีมือทำอาหารไม่ได้เรื่อง อีกทั้งเป็นคนอารมณ์ร้อน ชอบพูดเสียงดัง แม้นางพูดจาเสียงดังแค่ไหน พี่เขยก็พร้อมทำตามยอมให้ตลอด พี่สาวและพี่เขยเหมือนน้ำกับไฟคนหนึ่งร้อน อีกคนหนึ่งเย็น แต่เห็นแบบนี้พวกเขาสองคนกลับรักกันมาก ทุกวันข้าจะออกไปเก็บผักในป่า ต้องเดินขึ้นเขาถึงจะได้ของดี และข้ามักจะแอบทำอาหารกินก่อนกลับบ้าน ที่บอกว่าต้องแอบทำอาหาร นั่นเป็นเพราะม่านเหนียงไม่ยอมให้ข้าได้หยิบจับทำอะไรเลยสักอย่าง วันก่อนข้าบอกนางว่าเกี๊ยวน้ำมีรสเค็ม พี่สาวข้าโมโหถึงกับชี้นิ้วด่า แล้วไล่ตีข้าด้วยไม้นวดแป้ง หมูบ้านเหยียนโถวอุดมสมบูรณ์ ในป่ามีลำธารเล็ก ๆ สายหนึ่ง วันนี้ข้าออกบ้านมาเก็บเห็ด เห็นปลาว่ายในน้ำใสจึงลงไปจับปลา จับได้หลายตัว ข้าลงมือก่อไฟแล้วนำเอาแผ่นหินมาวางไว้ด้านบนจนร้อนระอุ จากนั้นก็นำปลากับเห็ดลงไปย่างบนแผ่นหิน โรยด้วยเกลือและพริกไทยที่ป่นจนละเอียด ย่างจนเนื้อปลาสุกได้ที่ ส่งกลิ่นหอมตลบอวบอวล กินคู่กับเห็ดสนย่างอร่อยอย่าบอกใคร พอท้องอิ่มข้าก็สะพายตะกร้าขึ้นหลัง ต้องเร่งมือหาเห็ดหากช้าเกรงว่าจะเก็บไม่ทันคนอื่น ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงเห็ดสนกำลังเบ่งบาน เห็ดชนิดนี้เกิดขึ้นเพียงปีละครั้งเท่านั้น นอกจากนี้ยังสามารถนำไปทำน้ำแกงได้อีกด้วย แต่พอนึกถึงน้ำแกงฝีมือของพี่สาว ข้าฉินจิงจิงถึงกับยิ้มไม่ออก จะมีสักกี่คนกันที่แยกเกลือกับน้ำตาลไม่ได้ แต่เชื่อเถอะหนึ่งในนั้นมีพี่สาวข้า ฉินม่านเหนียงอยู่ด้วยแน่ ๆ ‘นั่น! เห็ดระโงกเหลือง’ ข้ายิ้มออกมาด้วยความดีใจ เห็ดชนิดนี้ไม่ได้พบเจอได้บ่อยนัก แต่เห็ดระโงกเหลืองที่ข้าเห็นในตอนนี้ ผุดขึ้นมาตรงเนินลาดชัน ข้าเอื้อมมือออกไปหมายจะเก็บมัน แต่ไม่ว่าจะพยายามยืดแขนออกไปขนาดไหน ก็ยื่นไปไม่ถึงเห็ดสักที กรี๊ด!!! ข้าร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อพลาดลื่นไถลตกลงไปด้านล่าง ข้าหลับตาแน่นด้วยความกลัวเจ็บ แต่พอผ่านไปได้อึดใจก็รับรู้ว่าร่างกำลังปะทะกับสายลม และแปลกใจเมื่อไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดใด ๆ เลยสักนิด ข้ารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังโอบอยู่รอบเอว ตาที่หลับปี๋ค่อย ๆ เปิดออก นั่นทำให้ข้ารู้สึกตกใจยิ่งกว่าตอนที่ตกลงมาจากด้านบนเสียอีก ข้ารีบดันตัวเองให้ออกห่างบุรุษที่ช่วยเหลือในครั้งนี้ เป็นเพราะไม่เคยใกล้ชิดกับบุรุษใดมาก่อน จึงทำให้ใจของข้าเต้นแรงอย่างประหลาด มากไปกว่านั้นคือความอาย น่าอายยิ่งนักให้ข้าตกลงไปยังจะดีเสียกว่า “แม่นางท่านได้รับบาดเจ็บหรือไม่” เสียงนุ่มทุ้มชวนฟังนั้นทำให้ข้าต้องเงยหน้าขึ้นมอง บุรุษร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมคาย นัยน์ตาสีเข้มทำให้ข้าต้องรีบเก็บสายตาก้มมองพื้น ไม่ควร...ไม่ควร...ข้าไม่ควรสนทนากับคนแปลกหน้า แต่คนแปลกหน้าคือคนที่ช่วยชีวิตของข้าเอาไว้ ทำไมถึงได้รู้สึกประหลาดถึงเพียงนี้ หัวใจของข้ากำลังร้องบอกให้กระทำในสิ่งที่ไม่สมควร “มะ...ไม่ ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ขอบคุณมากที่ช่วยเหลือ” ข้าเอาแต่ก้มหน้าไร้เสียงพูดจาโต้ตอบกลับมา นึกเอะใจจนต้องเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้าง เขาเดินไปที่ม้าตัวโตแล้วตวัดตัวขึ้นไปด้านบนควบขี่มันออกไป ข้าไม่เคยเห็นผู้ใดมีท่วงท่าในการควบขี่ม้าที่สง่างามเช่นนี้มาก่อน หลังจากเสียงฝีเท้าม้าแว่วดังออกไปพร้อมกับภาพแผ่นหลังที่เลือนหายไปสายตา หัวใจข้าก็เต้นแรงขึ้น จนต้องยกมือขึ้นวางที่อกด้านซ้ายตบเบา ๆ เพื่อปลอบประโลม เขาเป็นใครกันนะ เป็นสิ่งที่ข้าคิดในหัวตลอดการเดินทางเดินกลับบ้าน บ้านของพี่เขยกับพี่สาวอยู่ทางทิศเหนือของหมู่บ้าน อีกทั้งยังตั้งอยู่ริมลำธาร มีสะพานหินข้ามลำธารด้านหลังเป็นหน้าผาสูง ตัวบ้านนับว่าแข็งแรงกว่าบ้านเดิมของข้าอยู่มาก ตายแน่แล้วจนป่านนี้หัวใจของข้ายังเต้นแรงไม่หยุด นี่เป็นสัญญาณของโรคร้ายอันใดกัน หรือว่าข้าควรไปหาหมอดี เพียงแค่คิดว่าต้องไปหาหมอข้าก็รู้สึกเศร้าใจ จะเอาเงินที่ใดไปหาหมอ สิ่งที่ติดตัวนางมามีเพียงเมล็ดพันธุ์ และตำราของท่านปู่เท่านั้น ม่านเหนียงใช่ว่าจะมีเงิน เอาเถอะสักวันข้าต้องมองหาช่องทางทำมาหากินให้ได้