เรื่องย่อ พุทธศักราช 2564 ซึ่งเป็นช่วงเวลาของปัจจุบันแต่มันคืออนาคตที่ยังมาไม่ถึงสำหรับหญิงสาว ปราง สาวกรุงศรีที่เดินทางข้ามแสงสว่างมายังโลกอนาคต ทว่าเธอยังโชคดีได้รับความช่วยเหลือจากนายแพทย์หนุ่มใหญ่วัยสามสิบแปดปี ที่ยังดูดี เนี๊ยบและหล่อมาก เขาช่วยเหลือและให้ที่พึ่งพิงแก่เธอ เมื่อหนุ่มสาวใจเปลี่ยวเหงาอาศัยอยู่ในบ้านเดียวกัน หมอหนุ่มอย่าง ธาดา จึงไม่ยอมปล่อยโอกาสได้ใกล้ชิดกับสาวงามแสนประหลาดนี้ไปได้ เขามอบความรักความสุขสมให้กับเธอและทั้งสองได้สานความสัมพันธ์จนก่อเกิดเป็นความรัก กระทั่งความรักสุขหงมเมื่อถึงคราพลัดพรากจึงยากจะทำใจได้ ธาดาจะทำอย่างไรเมื่อปรางตัดสินใจเลือกจะจากเขาไป เขา…..จะได้เธอ…..กลับมาครอบครองอีกหรือไม่ ----------------------------------------------------------------------------- ธาดาฉีกกระชากชุดเดรสของเธอจนขาดวิ่นไม่มีชิ้นดีเขาเขวี้ยงทิ้งข้างเตียงแล้วตามด้วยชุดชั้นในที่เขาเป็นคนเลือกมาให้เธอใส่มันถูกดึงทึ่งกระชากออกจากร่างบาง หญิงสาวเจ็บแสบผิวไปทั้งตัวก้มลงมองตามเนื้อตัวมีแต่รอยแดงห้อเลือด ปรางใช้เรี่ยวแรงที่มีอันน้อยนิดของตนเองฮึดสู้ลุกขึ้นนั่งง้างมือสะบัดลงที่ใบหน้าหล่ออย่างแรงจนหน้าของเขาสั่นไหว ธาดาเหมือนจะได้สติหันหน้ากลับมามองใบหน้าหวานที่เปื้อนคราบน้ำตา "จะพอได้หรือยัง หนูเป็นเมียหรือเป็นเพียงทาสอารมณ์ของท่าน ย่ำยีกันปานฉะนี้เลยรึ ช่วยฟังกันได้หรือไม่" เสียงสั่นเครือพูดขึ้นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ "ต้องฟังอะไรอีกปราง ต้องให้ผมเชื่อคำพูดทำไมในเมื่อมันเห็นคาตาขนาดนั้นแล้ว เพราะมันเด็กกว่า หนุ่มกว่าผมสินะคุณถึงง่ายแบบนี้" หึงจนหูดับตาบอด ธาดาไม่ยอมรับฟังอะไรและเขาไม่รอให้เธอได้พูดอะไรอีกต่อไป ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลากก้มลงซุกไซร้ซอกคอดูดขบเม้มตามผิวเนื้อช้ำรอยเดิมและเพิ่มรอยใหม่ให้จนไม่มีพื้นที่ว่าง เขาขยับใบหน้าลงมาที่หน้าอกยอดปทุมถันถูกเรียวปากร้อนชื้นงับอย่างแรงดูดและดึง ปรางดิ้นแรงขึ้นเพราะเธอเจ็บไปทั้งตัว เขาถอดใบหน้าออกจากเต้างามก้มลงมองร่องรอยที่ตนเองนั้นทำ เธอพยศหนักขึ้นไม่ยอมให้เขาลงโทษ เล็บยาวสวยทั้งจิกทั้งข่วนไหนจะขาเรียวที่ยกขึ้นมาเตะถีบเขาไม่ยั้ง ธาดาไม่ยอมให้เธอพยศ ขาเอื้อมมือดึงกางเกงสแลกขายาวของตนเองที่หล่นอยู่ข้างเตียงขึ้นมาผูกมัดที่ขาเรียวยาวข้างหนึ่งไว้แล้วปลายขากางเกงอีกข้างนำไปผูกกับเสาเตียง ส่วนขาเรียวข้างที่เหลือธาดาใช้มือของตนเองจับยึดเอาไว้เองป้องกันเธอประทุษร้ายเขา "ไม่นะ อย่าทำหนู ฮือ" ปรางร้องขอความเห็นใจ สายตาเย็นชาที่เขามองเธอบอกให้รู้ว่าเขาจะไม่หยุดทำโทษเธอ "ริอ่านจะมีชู้ก็ต้องเจอแบบนี้ จะได้จำไว้ว่ามีผมเป็นผัวแล้ว คุณเป็นของผมชีวิตคุณเป็นของผม ผมจะทำอะไรก็ได้ จำเอาไว้!"