“เอาตุ๊กตามาคืน ยายซ่อมให้แล้ว” นพยื่นตุ๊กตาสีดำที่ยายเอาแขนมาเย็บต่อกันให้เรียบร้อยแล้วคืนเจ้าของ เห็นนั่งเล่นอยู่ใต้ถุนบ้านใบหน้าดูไม่มีความสุข “ขอบคุณ” เด็กหญิงรีบลุกขึ้นเดินมาเอาไปกอดไว้แน่น ยิ้มกว้างให้กับตุ๊กตาตัวโปรด “เอ่อ...ขอโทษ ที่ทำตุ๊กตาเธอขาด” ในที่สุดนพ ก็ยอมพูด เพราะพี่ชายกำลังใช้นิ้วจิ้มไปที่เอว คุยกันไว้ก่อนมาแล้วว่าจะต้องขอโทษเธอด้วย “อือ...เรายกโทษให้” เด็กหญิงพูดเสียงอ่อน ไม่ได้มองหน้าทั้งสองแต่ก้มสำรวจตุ๊กตาดูแขนข้างที่ขาด ตอนนี้อยู่ในสภาพปกติเหมือนมันไม่เคยถูกจับแยกชิ้นส่วนมาก่อน “เธอชื่ออะไร เราชื่อนนท์ ส่วนน้องเราชื่อนพ” นนท์เอ่ยถามชื่อเด็กหญิงอย่างอยากผูกมิตร “มดตะนอย หน้าเหมือนกันจะรู้ได้ยังไงคนไหนนนท์คนไหนนพ” เด็กหญิงเงยหน้าขึ้น ถามไปตามประสา “ทรงผมไง และเรามีปานที่แขนซ้าย” เปิดแขนเสื้อให้เห็นปานดำ “อือ” “เหม็นนะ ทำไมไม่ซักมันบ้าง” นพชี้นิ้วไปที่ตุ๊กตาตัวนั้น ทำหน้าเหยเก ยังจำกลิ่นตุ ๆ เหม็นอับของมันได้ดี มดตะนอยใช้จมูกหอมแก้มหมีดำ แล้วพูดตอบไป “ไม่เห็นจะเหม็น” “กลับก่อนนะ เดี๋ยวพ่อเป็นห่วง” นนท์หันไปจูงมือน้องชายหันหลังเดินกลับบ้าน “เป็นเพื่อนกันได้ไหม” มดตะนอยถามตามไปทางด้านหลัง อาการโกรธเคืองหายไปเมื่อตุ๊กตาในอ้อมกอดอยู่ในสภาพปกติดีทุกอย่าง “พรุ่งนี้จะขอตังค์พ่อมาเผื่อพาไปซื้อไอติมนะ” นนท์หยุดเดินหันมาคุยด้วยพร้อมยิ้มให้ “แล้วถ้าไม่ได้ล่ะ” “เอาของเรายกให้เลย เรากินกับพี่เองคนละครึ่ง” นพแย่งตอบ “สัญญาแล้วนะ” มดตะนอยฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี ดวงหน้าและแววตามีความสุขเมื่อรู้ว่าจะได้กินไอศกรีม ในวันพรุ่งนี้แถมยังได้เพื่อนใหม่มาเล่นด้วยอีกถึงสองคน