“รังเกียจหรอ ทีกับไอ้เขตต์ทำไมถึงใจง่ายล่ะ หรือเพราะมันเป็นคู่หมั้นเลยยอม..” ปัณฑารีย์จ้องหน้ากลับเมื่อได้ยินคำพูดของเขา มันเป็นคำพูดที่ดูถูกเธอชัดๆ และจากคำพูดนั้นแสดงว่าเขาต้องรู้จักกับคู่หมั้นของเธอจริงๆ ถึงเธอจะรักคู่หมั้นของเธอขนาดไหน แต่เธอก็ไม่ง่ายขนาดนั้น อย่าว่าแต่จะจูบเลย แค่แตะเนื้อต้องตัวเธอเขายังแทบไม่ทำ “ฉันพูดถูกใช่ไหม เธอเลยไม่เถียง งั้น..” เขาเว้นจังหวะพูด จงใจใช้สายตาโลมเลียไปทั่วทั้งกายสาวเพื่อบอกให้รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ “ไม่นะ!” ปัณฑารีย์รู้ทันทีที่เขาสื่อความหมาย เธอไม่ยอมเด็ดขาด ไม่ยอมให้เรื่องบ้าๆมันเกิดขึ้นกับเธอแน่ๆ เธอพยายามขัดขืนและส่งเสียงร้องเพื่อหวังให้มีคนได้ยิน “ช่วย.. อื้อ!” ร้องได้แค่นั้นก็ต้องผวาอย่างตื่นกลัว เมื่ออีกฝ่ายคว้าหมับเข้าที่ลำคอขาวของเธอแล้วออกแรงบีบเบาๆ ถึงจะไม่แรงจนถึงกับทำให้หายใจไม่ออก แต่มันก็ทำให้เธอหวาดเสียวอยู่ไม่น้อย นั่นจึงทำให้เธอไม่กล้าที่จะส่งเสียงอะไรออกมา นอกจากเสียงสะอื้นเบาๆ “เงียบๆสิ จะเรียกให้คนอื่นมาดูคนกำลังเอากันหรือไง หึๆ” ร่างสูงใหญ่ผละตัวออก มือหนาลูบไล้ผิวเนื้อที่ต้นขาเรียวเล็กอย่างหลงไหล ลมหายใจหอบกระชั้นอย่างหื่นกระหาย มือหยาบค่อยๆเลื่อนขึ้นไปที่กลางใจสาวก่อนจะทาบฝ่ามือกอบกุมความอวบอูมแล้วเคล้นคลึงเบาๆอย่างหยอกเย้า สายตาที่เต็มไปด้วยไฟราคะและแรงกระหายที่มีต่อคนตัวเล็ก ยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบให้อยากทำลายร่างนี้ให้ย่อยยับ แคว่ก! มือใหญ่ขยุ้มซับในลูกไม้สีหวานแล้วกระชากจนมันขาดติดมือ ก่อนจะเขวี้ยงเศษซากทิ้งไปอย่างไม่ใยดี สายตาจดจ้องที่เนินเนื้ออล่างฉ่างตรงหน้าตาเป็นมัน ‘สวย’