‘ พี่ครามผิดคำพูด ไหนบอกว่าจะไม่ทำให้ฉันเสียใจ พี่ครามโกหกอีกแล้ว ’ และน้ำตาอุ่นๆ ก็ไหลออกมาอย่างมากมายโดยที่เจ้าของร่างกายไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เรวีร้องไห้จนเหนื่อย และรู้สึกว่ากำลังจะหายใจไม่ออกแต่ก็หยุดไม่ได้จริงๆ ลืมตาไม่ขึ้นเสียด้วย ในห้วงแห่งความทรมาน เรวีสำเหนียกได้ถึงสัมผัสอันอ่อนโยนที่ลูบตัวและใบหน้าเพื่อปลอบประโลม รวมถึงกลิ่นดอกชวนชมที่เคยสูดบ่อยๆ ในห้องของทัยชนก ทว่าคราวนี้เรวีกลับไม่รู้สึกหวาดกลัว แต่กลับมีความรู้สึกอบอุ่น และไว้วางใจก้าวเข้ามาแทนที่ แรงสะอื้นที่ยากจะควบคุมก็ค่อยๆ ผ่อนคลาย “ พี่ครามเขารักพี่ ไม่ว่าผ่านไปนานเท่าใดก็ยังรักและมีพี่เป็นที่หนึ่งอยู่ในใจเสมอ ไม่ว่าฉันหรือใครก็แทนพี่ไม่ได้ทั้งนั้น อย่ากลัวไปเลยนะจ๊ะ ต่อให้พี่ครามพบเจอผู้หญิงอีกเป็นร้อยคน เขาก็ยังเป็นของพี่โดยสมบูรณ์ ทั้งตัวทั้งใจ” เรวีขยับปากค้าน แต่ก็ยังลืมตาไม่ได้อยู่ดี “ แต่ฉันไม่ได้รักนายปนิก ฉันเกลียดผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้น”