เพียงเสี้ยววินาทีที่สบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาก็เป็นเจ้าของชีวิตนี้นับแต่นั้นเป็นต้นมา "ถ้าหากวันนั้นฉันไม่ร้องขอ มันจะดีกว่านี้หรือเปล่า" เธอที่กำลังจะตาย และเขาเป็นเพียงคนเดียวที่ฉุดรั้งเธอขึ้นมาพร้อมให้ชีวิตใหม่ นับจากนั้นร่างกายนี้ก็กลายเป็นของเขาโดยสมบูรณ์แบบ "ฮึก หนูให้คุณได้หมด อึก ให้ได้หมดเลยทุกอย่าง" ดวงตาที่มองมาแปรเปลี่ยนไป ในยามที่ร้องขอเธอกล้าประสานสายตากับเขาเนิ่นนานอย่างที่ไม่เคยจะทำ ดวงตาที่ปราศจากความเรียบนิ่งหากแต่เปี่ยมไปด้วยความอ้อนวอนดั่งเช่นคำพูดที่เอ่ยร้องขอ สิ้นแล้วทุกอย่าง แพ้ให้เธออย่างราบคาบ ปลายนิ้วลากเกลี่ยข้างแก้มของคนที่เอนเอียงใบหน้าเข้าหาฝ่ามืออบอุ่น รอบดวงตายังคงเอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำ ท่าทีที่เขาไม่เคยได้รับจากเธอนอกจากการหลบหน้า และหลีกหนี กดปลายจมูกลงไปบนพวงแก้มใส ไอความร้อนยังคงแผ่ออกมาให้ได้สัมผัส ใบหน้าหวานชื้นเหงื่อหากแต่เขาไม่ได้รังเกียจ ลากปลายจมูกไปทั่วกรอบหน้า เมื่อได้สัมผัสก็ยากที่จะผละออก ยิ่งสูดดมยิ่งเสพติด ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ "ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ" ถ้าจะเจ็บปวดเช่นนี้ ราวกับกระซิบ เอ่ยออกไปอย่างแผ่วเบาไม่ได้หวังจะให้เขาได้ยินคำร้องขอ หากแต่ในห้องก็เงียบเกินกว่าจะเป็นแบบนั้น มือที่กำลังจะดันประตูออกไปชะงัก กับประโยคที่เอ่ยออกมาดื้อๆ แบบนั้น ไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะเอ่ยมัน ปล่อยในความหมายของเธอคืออะไร ปล่อยให้เธอตัดสินใจทุกอย่างเอง หรือปล่อยที่หมายถึงหายไปโดยที่ไม่มีเขาเข้าไปเกี่ยวข้อง แต่ไม่ว่าจะทางไหน ก็ไม่สามารถให้ได้กับคำขอนี้ "หนูไม่อยากเจ็บปวดแบบนี้อีกแล้ว ฮึก ได้โปรดเอาความรู้สึกนั้นออกไปจากชีวิตหนูที" "เมื่อก่อน หนูใกล้ตายกว่านี้อีก" "พอได้แล้วณลิล" ฝากนิยายที่มีพระเอกเป็นมาเฟียที่คลั่งเธอแค่คนเดียว ด้วยนะคะ