ลุงจ๋า...มินนี่รักลุงที่สุดเลย คำพูดของลูกสาวตัวน้อยๆ ที่อยู่บนตักของดิเรก ทำให้ราฟ ได้ยินแล้วเจ็บแปลบๆ ขึ้นมา ลูกสาวตัวน้อยๆ ที่เขาละทิ้ง กำลังมอบความรักที่ควรเป็นเขา ในฐานะพ่อ ให้ผู้ชายคนอื่น ซ้ำคนเป็นเมีย ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าอดีตเมียยังนั่งยิ้มหวาน มองลูกสาวและผู้ชายคนนั้นหน้าบานเชียว งานนี้ มาเฟียตัวร้ายที่ไม่เคยคิดจะง้อเมีย ต้องคิดหนัก หากเขาต้องการเมียและลูกคืน ตอน ๑ “นี่เจ้าราฟ” เสียงทุ้มห้วนเรียกดังลั่นห้องอาหาร เมื่อเห็นร่างสูงเดินผ่านประตูห้องอาหาร เพื่อออกไปข้างนอก “ครับแด๊ด ว่าไงครับ” “นั่นเราจะไปไหน” คนเป็นบิดาถาม กวาดตาคมใต้แว่นสายตาที่จับขยับมองลูกชายคนเดียวให้ชัดๆ “นั่นสิ วันหยุดแท้ๆ น่าจะอยู่บ้านนะ ทำงานเหนื่อยมาทั้งอาทิตย์แล้ว” เสียงคนเป็นแม่สมทบขึ้น พร้อมกับร่างท้วมนิดๆ ตามแบบฉบับคนมีเงินที่อยู่บ้าน เป็นแม่บ้าน คอยทำอาหารดูแลสามี ดูแลบ้านอย่างคุณนิดาโผล่ออกมาจากห้องครัว พร้อมกับสาวใช้ที่เดินถือถาดอาหารในมือออกมาด้วย “ผมมีนัดกับเพื่อนครับ” คนเป็นลูกรีบบอก แต่หมุนกายเลี้ยวเข้ามายืนเกาะเก้าอี้มองอาหารบนโต๊ะข้างบิดา ตากวาดมองบนโต๊ะอาหารที่มีผ้ารอง ช้อนส้อมวางเรียบร้อย พร้อมกับแก้วน้ำส้ม คุณโรเจอร์ถอดแว่นสายตาออก วางไอแพดที่เปิดติดตามข่าวสารของตลาดหุ้น และข่าวอื่นๆ เป็นประจำวัน หลังจากที่สื่อสิ่งพิมพ์เริ่มปิดตัวลงไปเพราะกระแสโซเซียลนี่แหล่ะ “มีนัดอะไรทุกวัน วันทำงานแกก็มีนัด กลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ จนฉันจะจำหน้าแกไม่ได้แล้วนะ” คนเป็นพ่ออดเหน็บไม่ได้ แต่คนถูกเหน็บกลับไม่สนใจ “โธ่แด๊ด ผมก็ต้องพบปะกับเพื่อนบ้างสิครับ แล้วไหนจะลูกค้าอีก ต้องพาเขาไปเลี้ยงรับรองสิ” คนเป็นลูกค้านทันที ทั้งที่ความจริงเพียงครึ่งเท่านั้น และมีสาวสวยมาเกี่ยวของในตอนดึกๆ ด้วย “ฉันว่า แม่พวกสาวๆ มากกว่า” คนเป็นแด๊ดเดาราวกับมีตาทิพย์ “แหะๆ มันก็มีบ้างสิครับ” ราฟยิ้มอย่างเขินๆ ยกมือทำเป็นแคะหูซะงั้น ทำเอาคุณโรเจอร์ส่ายหน้ากับความสนุกที่ราฟไม่เคยหยุด “นี่ วันพรุ่งนี้วันเกิดแด๊ดเขานะ” คุณนิดาเตือนลูกชาย คิดว่าเขาคงจะลืม และก็จริงๆ “อ้าวหรือครับ ขอโทษครับ ผมลืมไปเลย ว่าแต่ปีนี้แด๊ดจะจัดที่ไหนครับ ผมจะได้ให้เลขาฯ จองห้องอาหารให้ หรือจะไปทานที่โรงแรมไหนดีครับ” คนเป็นลูกทำหน้าเจื่อนๆ รู้สึกผิด รีบเสนอเพื่อแก้ตัว “หึ ทีงี้ทำเป็นใจกว้างจะมาจองให้ ไม่ต้อง ปีนี้ฉันให้แม่แกทำอาหารทานที่บ้าน แกอยู่ทานด้วยก็พอ” คนเป็นแด๊ดตอบอย่างงอนนิดๆ ที่ลูกชายลืมตัวเอง “หรือครับ แล้วจะสั่งอะไรเป็นพิเศษไหมครับ” คนเป็นลูกรู้สึกผิด ลากเก้าอี้แล้วลงนั่ง เมื่อใกล้จะถึงวันสำคัญของบิดาที่เคยจัดทุกปี และถือเป็นวันรวมญาติด้วย “แล้วแด๊ดเชิญใครมาบ้างครับ จะให้ผมโทรแจ้งญาติๆ เราไหม” “ไม่ต้อง แม่แกให้เด็กโทรแจ้งหมดแล้ว” คนไม่รอง้อลูกชายตอบน้ำเสียงขุ่น “หรือครับ ขอโทษด้วย ผมลืมไปเลย พอดีช่วงนี้มีประชุมบ่อยมาก” ราฟมองหน้าบิดาด้วยสายตารู้สึกผิดจับใจ “อืม ฉันรู้ แต่ฉันอยากให้แกจัดการเรื่องหนึ่ง” “อะไรหรือครับ” ราฟขยับกาย รู้สึกกระตือรือร้นที่จะช่วยงานของบิดา “โทรบอกหนูน้ำผึ้งให้พามินนี่มางานวันมะรืนหน่อยสิ” พอได้ยินชื่อเท่านั้น ทำเอาราฟทำหน้าไม่ถูก หันมองมารดาด้วยหัวใจเต้นตุบๆ เมื่อไม่ได้ยินชื่อนี้นานแล้ว “ทำไม ไม่กล้าไม่ได้เหรอ” คนเป็นแม่ดักคอ รู้ดีว่า ลูกชายไม่กล้าโทรหาหญิงสาวที่บิดาให้ชวนมางานวันเกิด “ปะ เปล่าครับ แต่ แต่เขาจะว่างมาหรือครับ” ราฟ รีบปฏิเสธ แต่ก็จริงๆ อย่างที่มารดาเอ่ยนั้นแหล่ะ เขาไม่กล้าโทรเธอ และไม่เคยโทรนานแล้ว แต่ก็ไม่เคยที่จะเลิกติดตามข่าวสารของเธอหลังจากที่หย่าร้างกันไปเมื่อสองปีก่อน ราฟ เอสเตกา สิงหราช เชื้อสายอิตาลี-ไทย วัย 38 ปี เคยแต่งงานกับ น้ำผึ้ง หรือ เขมนิจ เมื่อสี่ปีก่อน หลังจากที่เธอเข้ามาทำงานฝ่าย PR ในบริษัทของเขาที่ดำเนินธุรกิจด้านโรงแรมและรีสอร์ทอยู่ทั่วโลก แต่สำนักงานใหญ่ดันมาตั้งในเมืองไทยตามความต้องการของมารดาที่อยากกลับมาใช้ชีวิตปั้นปลายที่แผ่นดินเกิด “แกรู้ได้ไง ยังไม่ได้โทรไปถามหนูน้ำผึ้งเลย” คนเป็นบิดารีบดักคอ รู้ดีว่าราฟไม่กล้าโทรแน่นอน เพราะสิ่งที่เขาทำกับเขมนิจนั่น ทำให้หญิงสาวอยากจะให้อภัยกับเขาได้ ตนเองและภรรยารู้สึกเห็นใจหญิงสาวที่ความดีของเธอไม่สามารถเอาชนะความสนุกของราฟได้ ทำให้ท่านทั้งสองต้องมานั่งรอคอยว่า จะถึงวันสำคัญวันไหนบ้างจะได้โทรให้เขมนิจพาหลานสาวตัวน้อยที่เริ่มคุยมาหาท่านให้เห็นหน้า ให้ชื่นใจบ้าง “เอ่อ งานฮันนี่คงจะยุ่งมั้งครับ ได้ข่าวว่าเปิดร้านขายของด้วย” ราฟค้าน ทั้งที่ไม่ได้โทร แต่รู้ว่าหญิงสาวเพิ่งจะเปิดร้านขายของ โดยข่าวจากนักสือที่เขาส่งไปนั่นเอง “อะไร นี่แกไปรู้เรื่องหนูน้ำผึ้งเขาตั้งแต่เมื่อไหร่” คุณโรเจอร์อดย้อนใส่ลูกชายไม่ได้ เมื่อที่ผ่านมาเวลาเขาถามถึงอดีตลูกสะใภ้ทีไร ราฟบ่ายเบี่ยงทุกที บอกไม่รู้ ไม่ทราบ ไม่สนใจ “เอ่อ ผมก็เดาๆ เอาครับ ผมจะลองโทรถามให้ละกัน” เขารีบตัดบท ขยับกายลุกขึ้น ไม่อยากนั่งต่อ กลัวถูกบิดามารดาซักไซ้เรื่องอดีตลูกสะใภ้ที่ท่านทั้งสองรักอีก อาจทำให้เขาหลุดสิ่งที่ปกปิดไว้ออกมา “ไม่เป็นไร แกงานยุ่ง เอาเบอร์โทรหนูน้ำผึ้งมาให้แม่ดีกว่า เดี๋ยวแม่จะโทรหาเอง จะได้คุยกับหลานด้วย คิดถึง” คำตอบทำเอาราฟหน้าเสีย ยิ่งคิดถึงเสียงเล็กๆ ถามแจ้วๆ ของลูกสาวที่ตอนนี้อายุเกือบ 3 ขวบ แล้ว แต่เขาไม่ได้เห็นหน้ามาเกือบหกเดือนตั้งแต่วันเกิดของมารดาครั้งก่อน คิดแล้วทำให้ราฟอยากเห็นหน้ากลมแบ้วถักผมเปียน่ารักๆ นั่นขึ้นมา “เอ่อ เดี๋ยวผมหาให้ตอนเย็นนะครับแม่ ตอนนี้ผมคงจะต้องออกไปหาเพื่อนก่อน นัดไว้ เดี๋ยวจะไปสาย” เท่านั้น ร่างสูงเกือบ 185 เซนติเมตร ของราฟก็ผลุนผลันออกจากห้องอาหาร ไปยังรถยนต์สปอร์ตที่คนขับนำมาจอดรอตรงหน้าบันไดคฤหาสถ์เรียบร้อยแล้ว โดยมีสายตาบิดามารดามองตามอย่างไม่ชอบใจนัก เสียงรถยนต์เงียบไปแล้ว ทำให้คนสูงวัยสองคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ “นี่ คุณคิดว่าเจ้าราฟจะคืนดีกับหนูน้ำผึ้งได้ไหมเนี่ย”