เพราะเชื่อคำสอนที่มีมาแต่โบราณว่าหญิงไทยต้องรักนวลสงวนตัวเก็บรักษาพรหมจรรย์ไว้ให้กับชายอันเป็นที่รักในคืนเข้าหอ แต่สำหรับปานวาดผู้ชายที่เธอ ‘จำเป็น’ ต้องแต่งงานด้วยไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนก็ไม่คิดจะรัก... ประจวบเหมาะกับผู้ชายที่เธอแอบรักเพิ่งจะโสดหมาดๆ ก็ไม่รีรอที่จะจับตัวเองผูกโบว์เสนอตัวเป็นภรรยา (ชั่วคราว) ของดร.ปวีร์แบบถวายตัวและหัวใจ! “เข็มฉีดยาเล็กนิดเดียวแต่กลัว พออย่างอื่นใหญ่โตกลับวิ่งเข้าใส่ เธอเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่นะวาด” ปวีร์บ่นอย่างหัวเสีย แต่กลับเรียกเสียงหัวเราะได้จากคนป่วย ก่อนจะเอ่ยเสียงอุบอิบปนแหบแห้ง “คุณวีร์พูดอะไรคะ วาดไม่เห็นจะรู้เรื่อง” “หรือจะเอาสักเข็ม” คำพูดที่ปวีร์ตั้งใจให้เป็นสองแง่สองง่ามเพราะด้วยความหมั่นไส้ทำไมปานวาดจะไม่รู้ เธอเลยตอบออกไปด้วยความขัดเขินเล็กน้อยถึงปานกลางว่า “วาดป่วยอยู่นะคะ อุ๊ย!” พูดพร้อมส่ายหัวขณะประคองตัวเองลุกขึ้นนั่งแต่จู่ๆ บ้านเกิดหมุนกะทันหัน... “จะลุกทำไมไม่บอก” คนเป็นห่วงเอ็ดออกมาเบาๆ “ก็ไม่คิดว่าจะมึนหัวนี่คะ” “เถียงฉอดๆ ได้แบบนี้ไข้การเมืองหรือเปล่า” ดอกเตอร์หนุ่มยืดตัวเต็มความสูงแล้วกอดอกถามพร้อมกับแกล้งหรี่ตาจับพิรุธ “ไข้จริงๆ ค่ะ นี่ดูสิ” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ให้เขาอังดูเพื่อพิสูจน์ว่าป่วยจริง แต่ที่มีแรงเถียงก็เพราะได้น้ำทิพย์ชโลมใจเมื่อได้รับความเป็นห่วงเป็นใย ใส่ใจจากเขา “อุ๊ย! คุณวีร์” คนที่คิดว่าแน่พอตัวเจอวิธีวัดไข้ของปวีร์เข้าไปก็อายม้วน ใบหน้านวลขึ้นสีระเรื่อแทบแยกไม่ออกว่าแดงเพราะพิษไข้หรือเป็นเพราะเขินอายเมื่อโดนเขาจูบหน้าผากกันแน่ ความน่ารักของคนป่วยทำให้ปวีร์รีบตัดสินใจช้อนร่างอวบอิ่มขึ้นสู่อ้อมแขน ก่อนที่เขาจะอุปโลกน์ตัวเองเป็นหมอทำการรักษาคนไข้ตรงหน้าด้วยเครื่องมืออันเดียวที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด!