"พ่อเลี้ยง!!!" "ใช่ฉันเอง" ชายหนุ่มยิ้มให้เธอเพียงเล็กน้อย "ไหนว่าไปข้างนอกไง แล้วมานอนยิ้มอะไรตรงนี้" หญิงสาวถอยหลังกรูดจนแผ่นหลังเนียนติดกับประตูห้องน้ำ มือบางรีบกำปมผ้าขนหนูเอาไว้แน่นด้วยท่าทีหวาดระแวงเขาเป็นที่สุด ก็เขามันไว้ใจได้เสียที่ไหนกัน พ่อเลี้ยงหนุ่มยิ้มน้อยๆ ให้กับท่าทีเหมือนลูกหนูตัวเล็กๆ ที่กลัวแมวตะครุบ เขาอดไม่ได้เลยที่จะใช้สายตาเล้าโลมเธอไปทั้งร่าง ทั้งผิวกายที่ขาวเนียนน่าสัมผัส ไหนจะรูปร่างที่อยู่ใต้ผ้าผืนเล็กๆ นั่น ยามนี้เขาพอจะเดาไปได้ถึงไหนต่อไป กับขนาดและรูปร่างบนร่างกายของเธอ และที่เหนือความคาดหมายนั่นคือเนินอกอิ่มที่โผล่พ้นขอบผ้ามานิดๆ พอให้เขาได้กลืนน้ำลาย ร่างกายร้อนฉ่าขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่เพียงแค่ได้มอง หากเขาได้จับ ได้ลูบคลำเธอตัวเขาเองจะเป็นอย่างไรยังคงยากจะคาดเดา "มองอะไรพ่อเลี้ยง ออกไปนะคะให้แจ๋วแต่งตัวก่อนสิ" เธอโวยวายลั่นทั้งที่ตัวยังสั่นๆ "กลัวฉันจนตัวสั่นเลยเหรอ ทีเมื่อตอนกลางวันยังปากเก่งอยู่เลยนี่นา" ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะย่างเท้าเข้ามาหาคนตัวเล็กที่พยายามจะหนีเขาอยู่ สภาพเธอตอนนี้มันน่ารักเสียจนเขาแทบอดใจไม่อยู่อยากจะกระชากร่างขาวๆ นั่นมากอดจูบให้หนำใจ "อย่าเข้ามานะพ่อเลี้ยง แจ๋วกรี๊ดจริงๆ นะ" "แถวนี้ไม่มีใครหรอก นอกจากเราสองคน" "คนบ้า แจ๋วไม่เล่นด้วยนะ" คนบ้าที่ว่าเดินตรงเข้ามาถึงตัวเธอ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งจับแขนเล็กๆ ของจอมใจแล้วดันขึ้นหากำแพงเบื้อหลัง หัวใจดวงเล็กๆ ของสาวน้อยหายวาบ ใจหนึ่งก็กลัวปมหลวมๆ ของผ้าขนหนูนั้นจะหลุดร่วงลงมา อีกใจก็กลัวสายตาคู่คมของเขาที่จ่อเข้ามาใกล้ใบหน้านวลของเธอจนเกือบชิด เขาจู่โจมเธอมากจริงๆ หัวใจและหัวสมองของเธอสั่นไหวและกระเจิดกระจิงไปหมดแล้ว "กลัวอะไร ฉันไม่ได้จะฆ่าเธอเสียหน่อย" ปลายจมูกโด่งๆ เลื่อนลงมาจนเกือบชิดพวงแก้มหอมๆ ของเธอ "พ่อเลี้ยงจะทำอะไรแจ๋วปล่อยเถอะค่ะ แจ๋วกลัวแล้ว" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วลงและตะกุกตะกักไม่กล้าแม้จะเงยหน้าขึ้นสบสายตาของเขา "แม่คนเก่งกล้าคนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ ไหนเงยหน้าขึ้นแล้วมองหน้าฉันสิ" "อย่าทำแบบนี้ค่ะพ่อเลี้ยง" น้ำเสียงหวานๆ แผ่วเบาลงเรื่อยๆ เขากดจมูดโด่งๆ ของตนเองแตะลงที่แก้มนวลของเธอเล็กน้อยพร้อมกับสูดกลิ่นหอมละมุนจากพวงแก้มใสๆ ของเธออย่างลุ่มหลง ในขณะที่หญิงสาวนั้นเอาแต่ยืนตัวสั่นหลับตาปี๋