เหล้าแรงๆ ในปากก็แทบจะพุ่งพรวดออกมาเมื่อสาวน้อยคนสวยนั้นใช้สองมือของเธอค่อยๆ ถอดเสื้อเชิ้ตตัวหลวมโพรกนั้นออกอย่างช้าๆ ต่อหน้าต่อหน้าต่อตาเขาซะอย่างนั้น “เฮ้ย!!! นี่เธอจะทำอะไร ใครสั่งให้เธอทำแบบนี้ อ้อมกร ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับไปนอนเดี๋ยวนี้” “ไม่!!! ทำไมคุณต้องทำเหมือนฉันเป็นตัวเชื้อโรคที่ไม่อยากเข้าใกล้แบบนี้คะ หรือว่าฉันมีเสน่ห์ไม่พอถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วคุณซื้อตัวฉันมาทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้คนอื่นๆ ที่เขาต้องการฉันได้ฉันไปเล่าคุณรังเกียจฉันแล้วจะพาฉันมาด้วยทำไม” เสื้อตัวโตผ้าบางๆ ถูกเธอจับโยนมากองไว้บนตักกว้างและตัวเธอเองก็เดินเข้ามาหาในระยะประชิด อินทัชพยายามที่จะนับหนึ่งให้ถึงร้อยแต่เขานับมายังไม่ทันถึงสามมือใหญ่ของเขาก็ปัดกวาดขวดเหล้าและของทุกอย่างที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกลางศาลาริมน้ำนี้ออกไปจนหมดสิ้นพร้อมกับมือใหญ่ของเขาก็กระชากร่างบางให้ขึ้นไปนั่งอยู่บนโต๊ะนั้นแทน ในเวลานี้เขาไม่สนใจอะไรอีกต่อแล้วขอแค่ได้จัดการกับยัยตัวร้ายที่กล้ามาท้าทายเขาด้วยวิธีเสียก่อน “ไม่ใช่ตรงนี้นะคะปล่อยฉันนะ” ถึงแม้จะทำใจเป็นใจกล้าหน้าด้านมายั่วยวนเขาถึงทีนี่แต่จะให้เธอยอมเป็นของเขาตรงนี้เธอไม่ยอมแน่นอนเพราะว่ามันโจ่งแจ้งเกินไป “เธอไม่มีสิทธิ์พูดอะไรอีกต่อไปอ้อมกร เพราะเธอเป็นคนเดินเข้ามาหาฉันเอง”