“นี่บ้านของฉันเธอไม่มีสิทธิ์มาสั่ง!” “ค่ะ เอ๋ยไม่มีสิทธิ์ ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้นเอ๋ยเจียมตัวเองดี” ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกแล้วณิชาภัทรสะอื้นร่ำไห้ทั้งที่ยังหันหลังให้สามีเช่นเคย พอเถอะ พอที ให้ทนแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ จะมีประโยชน์อะไร “ไม่มี… ไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งจะวอนขอให้คุณธันมาดูแล เอ๋ยจับคุณได้ก็ต้องดูแลตัวเองได้ คิดแบบนั้นใช่ไหมคะ...” ในห้องนอนเงียบกริบมีเพียงเสียงร้องไห้ ณิชาภัทรหยัดเรียวขาสั่นเทาลุกขึ้นและหันหลังกลับไปมองหน้าสามีทั้งน้ำตา “เอ๋ยผิดเหรอคะที่โชคร้ายอยู่ผิดที่ผิดเวลา ผิดเหรอที่โชคร้ายท้อง ผิดมากเหรอทำไมคุณถึงพูดทำร้ายจิตใจเอ๋ยแบบนี้…”