จากเสือกลายมาเป็นแมวน้อยช่างอ้อน...เพราะเธอ ชีวาเดินไปหยุดยืนตรงหน้าของโฬมที่กำลังถูกผู้หญิงที่นั่งบนตักจูบไซร้ทั้งใบหน้าและลำคอของเขา "ชีวา!" สายตาของโฬมปะทะกับเรียวขาเล็กของผู้หญิงที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเขา ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเรียวขาสวยนั้น มือหนาผลักร่างของผู้หญิงบนตักล่วงหล่นลงไปกับพื้นทันที โดยไม่ทันได้นึกว่าเธอจะต้องเจ็บมากแค่ไหน การกระทำของเขาสร้างความตกใจให้กับคนที่มาร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์นี้ "ว๊าย!! ...โอ๊ย! ...โฬมผลักฝนทำไม ฝนเจ็บนะ" ฝนร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดเมื่อถูกผลักหล่นจากตักจนแทบจะกลิ้งไม่เป็นท่า ทำให้ทั้งแขน ทั้งขา และก้นงอนๆของเธอเจ็บระบมไปหมด เพี๊ยะ!! "เราเลิกกัน" สิ้นเสียงของฝ่ามือเล็กที่ปะทะกับใบหน้าของโฬมที่ซีดเผือดตั้งแต่ที่เห็นชีวาปรากฏตัวต่อหน้าเขา น้ำเสียงที่เหมือนฟ้าผ่าก็ดังก้องขึ้นมา "ชีวาฟังพี่ก่อนนะ" ร่างสูงเข้าไปกอดรั้งร่างบางที่ตั้งท่าจะวิ่งหนีหลังจากที่ตบเขาเต็มแรง "ปล่อยนะ อย่าเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวฉัน" ปึก! พลั่ก! "โอ๊ย! ...อุ๊ก!" ร่างสูงทรุดลงไปกองกับพื้น หลังจากถูกชีวากระทืบส้นเท้าใส่หลังเท้าของเขาอย่างแรง ตามด้วยเข่าที่กระแทกเข้ากล่องดวงใจของเขาเต็มแรงของเธอเช่นกัน "เชิญอยู่กับความมักมากตามสบาย อย่ามายุ่งกับฉันอีก" ชีวาพูดจบแล้วก็วิ่งหนีไปทั้งน้ำตา ทิ้งให้โฬมทรุดอยู่กับพื้นแบบนั้น "ชะ...ชีวา ฟังพี่ก่อน ชีวา!!" โฬมรวบรวมเสียงเท่าที่มี เพราะความเจ็บ จุก ร้องเรียกชีวา แต่เธอก็ไม่หันกลับมา