อ้อมแขนซาตานซึ่งกลายเป็น... รักนิรันดร์ +++++++++++++++++ ปัทมนต์เห็นมือขาวของมนุษย์วางอยู่บนพนักพิง ภาพบนจอเคลื่อนไหวไปมา แต่คนที่นั่งอยู่กลับไม่ไหวติง “สวัสดีค่ะ” เธอส่งเสียงทักไปก่อน แต่พอนึกได้ถึงรายละเอียดว่าเด็กที่ต้องดูแลโตมาจากเมืองนอก พูดภาษาไทยไม่ได้คำทักทายจึงต้องเปลี่ยนไป “Good afternoon” ร่างนั้นไหวติงเล็กน้อย เธอได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีกันดังสวบสาบ “My name is Pattamon, I will be your baby sister ,you can call my nickname Pang. Nice to meet you.” พลันคนบนโซฟาก็ลุกขึ้น พรวดพราดมาที่เธอ ตรงหน้าเธอนั้นเป็นชายผอมสูง ผมยาวระต้นคอ หนวดเครารุงรัง “แป๋ง” มือใหญ่จับแขนเธอแน่นราวกับคีมเหล็ก มือที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปน ใบหน้านั้นโน้มมาใกล้เธอ ดวงตาคมกล้านี้เธอคุ้นเคย “แป๋ง” เสียงเรียกชื่อเธอซ้ำอีกครั้ง นี่มันเสียงของ...รุทระ ปัทมนต์ตกใจผลักเขาเต็มแรงสะบัดมือใหญ่นั้นออก ร่างบางวิ่งออกไปนอกห้องจนชนกับใครคนหนึ่ง “แป๋ง” เสียงนั้นยังตามมาหลอกหลอน คนชุดดำที่ชนกับเธอรีบปิดประตูห้องนั้นโดยพลัน เสียงคนข้างในห้องพยายามบิดลูกบิดเปิดประตูและเคาะห้องดังลั่น “เห็นแล้วใช่ไหมคะ” เสียงหวานใสของผู้หญิง ทำให้ปัทมนต์แหงนหน้ามองคนที่เธอชน หญิงชุดดำจับแขนเธอไว้ เธอจำได้ผู้หญิงคนนี้ หมอที่เคยมาดูอาการป่วยตอนที่เธออยู่กับรุทระ “นี่มันอะไรกันคะเนี่ย” ปัทมนต์ละล่ำละลักถามตกใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ “เมื่อกี้นี้...” “ค่ะ เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน ชนิดที่เรียกว่าถ้าเป็นภาษาอังกฤษฉันคงต้องถามคุณว่า Can you keep a secret ?” ++++++++++++++++++++++++