โครงเรื่อง รัก...ที่ต้องการ ย่อมต้องได้ โดยไม่สนว่าจะต้องเสียอะไรไป ดาหรา....สาวน้อยวัย 23 ปี โหยหาความรักที่ไม่เคยได้รับจากพ่อและแม่ เธอจึงทำทุกอย่าง เพื่อให้มีคนรัก แม้แต่จะต้องพลีกายก็ยอม จิณณะ หรือ จิณ...หนุ่มบ้านนอกซื่อๆ รักจริงหวังแต่ง รุ่นพี่ แอบหลงรักคุณหนูดาหรา แต่เธอไม่เคยชายตาแล ซ้ำยังควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้าให้เขาเจ็บช้ำและได้แต่มองอยู่ห่างๆ เขาจะทำไงล่ะ เมื่ออยากเป็นคนฉุดเธอขึ้นจากหลุมสวาทนั่น และจูงมือไปด้วยกัน ตอนที่ 1 วันวาเลนไทน์ใครๆ ต่างซื้อดอกไม้ ซื้อช็อคโกแลตให้คนรักของตัวเองกันทั้งนั้น เช่นเดียวกับคุณหนู “ดาหรา” คนสวยที่มีเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นฐานะทางบ้านที่บิดาเป็นเถ้าแก่เงินกู้ เรียนก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐชื่อมีใจกลางเมืองหลวง ที่สำคัญที่สุด ในเรื่องรูปร่างหน้าตา ซึ่งดาหราสวยสะคราญไปทุกสัดส่วน สมวัย 23 ปี เรียนปีสุดท้าย ทั้งฐานะ หน้าตา และเสน่ห์ของเธอทำให้มีหนุ่มๆ เพื่อนชายทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง และเพื่อนต่างมหาวิทยาลัย หลายคนวนเวียนมาผูกมิตรและหาทางใกล้ชิดกับเธออยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะเพื่อนชายร่วมคณะ มักมาแอบมองเธอด้วยสายตาละลาบละล้วงเสมอๆ เวลาที่เธอเผลอ และตามดูเธออยู่ห่างๆ อาศัยตอนเผลอ ตอนทำท่าเซ็กซี่ให้ตาแวววาวกันบ่อยๆ ยิ่งตอนที่ใส่ชุดว่ายน้ำด้วยแล้ว พวกเขามักจะมานั่งจ้องกันอยู่ข้างสระ ไม่ยอมให้เธอคลาดสายตาเลยทีเดียว แต่นั่นแหล่ะ ดาหราไม่เคยอาย เมื่อเธอชินกับสายตาที่จ้องมองอยู่แล้ว และเพื่อนๆ ในกลุ่ม ก็ชอบที่จะทำตัวเป็นจุดสนใจของหนุ่มๆ เมื่อพวกเธอเป็นดาวเด่นในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ไม่มีใครทาบรัศมีของดาหราและเพื่อนๆ ได้เลย “นี่ดาหรา” ปาริกา ลูกสาวเถ้าแก่ร้านทอง เพื่อนในกลุ่มของดาหรา “มีอะไรกา” “รู้สึกว่าพี่เสกจะชอบเธอนะ สนใจเขาหน่อยสิ” “ไม่ล่ะ ยายก้อยชอบพี่เสกไม่ใช่เหรอ” ดาหราหันไปทางเมื่ออีกคน ก้อย หรือ ลันตานั่นเอง เธอเป็นสาวใต้ตาคม หุ่นอวบอิ่มเหมือนกันดาหรานี่แหล่ะ เพียงแต่ผิวเข้มกว่านิดหนึ่ง “ใช่ แต่พี่เสกเขาไม่ชอบฉันน่ะสิ” “ก็เข้าไปหาเขาเลยสิ” ดาหราแนะนำ เมื่อเธอใช้วิธีนี้ประจำ ชอบผู้ชายคนไหนก็จะเข้าไปคุย ไปตีสนิทด้วย และก็สำเร็จทุกราย แต่ถ้าคนไหนเธอไม่ชอบ ก็จะไม่ชายตาและให้เชียวแหล่ะ “ไม่เอา ฉันไม่กล้า” ลันตาส่ายหน้า หน้าแดงเมื่อคิดถึงพี่เสกรุ่นพี่สุดหล่อที่ตัวเองแอบชอบอยู่ “ไม่กล้าก็อดนะยายก้อย” “ใช่ ของแบบนี้ต้องกล้านะ นั่นพี่เขาเดินมานั่นแล้ว” ปาริกาบอก บุ้ยปากไปยังพี่เสก หนุ่มนักบาสเกตบอลตัวเด่นของมหาวิทยาลัย ที่มีสาวๆ สนใจหลายคน แต่เขาสนใจแต่ดาหราเท่านั้น “สวัสดีครับดาหรา” พี่เสกเข้ามาทักทาย หย่อนกายลงนั่งข้างๆ สระว่ายน้ำที่ 3 สาวยืนคุยกันอยู่ “สวัสดีค่ะพี่เสก วันนี้ไม่มีซ้อมหรือคะ” ดาหรายิ้มให้ มองหน้าชายหนุ่ม แล้วเลยไปถึงเพื่อนที่ก้มหน้าอายไปซะแล้ว “ไม่มีครับ เลยจะมาชวนดาหราออกไปดูหนังด้วยกัน ไปไหมครับ” เขาชวน รู้ว่าวันนี้ วันวาเลนไทน์ ดาหรามีหนุ่มๆ มาชวนออกเดทหลายคน แต่เธอก็ยังไม่ได้รับนัดใคร ซ้ำยังชวนเพื่อสนิททั้งสองสาวมาว่ายน้ำเล่นที่สระของมหาวิทยาลัยเล่นๆ ซะงั้น เมื่อเธออยากจะเช็กเรตติ้งเสน่ห์ของตัวเองว่าจะมีหนุ่มๆ เอาดอกไม้มาให้มากน้อยแค่ไหน และก็จริง เมื่อโต๊ะข้างสระนั่น มีช่อดอกไม้หลายสิบช่องวางไว้เต็ม และขนมก็มีด้วย ดูท่าเธอจะหอบกลับบ้านไม่หมด แต่ยังดีที่มีคนช่วยหิ้ว และช่วยกินขนมไปหลายอย่างแล้ว เหลือแต่ดอกไม้ที่เธอจะเก็บกลับบ้าน “ว้า เสียดายจัง ดาหรามีนัดแล้วสิคะ พี่เสกไปกับก้อยแทนได้ไหม” เธอบอก หันมองเพื่อนหน้าแดง จนปาริกาต้องสะกิด “นี่ก้อย เธอว่างไม่ใช่เหรอ ไปกับพี่เสกเขาหน่อยสิ” “กาไปด้วยกันไหมล่ะ” “อุ้ย เราก็มีธุระ นะพี่เสกไปกะก้อยละกัน” ปาริกาสนับสนุน เสกหันมองหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้าอายๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าลันตาชอบเขา แต่เมื่อดาหราไม่ว่าง ไปกับเพื่อนเธอก็ได้ เมื่อจองตั๋วหนังไว้แล้ว “ได้สิ พี่จองรอบทุ่มครึ่งนะ” “ค่ะ” ลันตาตอบรับ ยิ้มอายๆ จนปาริกาอดค้อนให้ไม่ได้ “นี่ยายก้อย จะเขินอะไรนักหนายะหล่อน” “ใช่ นี่รีบขึ้นจากสระไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันดูหนังนะ” ดาหราหันมาเร่งเพื่อน “ได้สิ งั้นพี่เสกรอก้อยแปปหนึ่งนะคะ” “ได้สิ” เสกตอบรับเบาๆ มองสองสาวที่อวบอิ่มในชุดว่ายน้ำแบบทูพีช ส่วนก้อยใส่แบบวันพีชแต่ก็น่ารัก เสียตรงที่ตัวเล็กกว่าดาหราไปนิดหนึ่ง แต่ไม่เป็นไรไม่ได้ไปดาหรา ไปกับลันตาก็ได้ เมื่อหญิงสาวคนนี้ดูท่าจะชอบเขาและเต็มใจไปกับเขามากกว่า “นี่แก” ปาริกาสะกิดดาหราที่เดินขึ้นจากสระว่ายน้ำ “อะไร” “แกสังเกตไหมว่ามีคนแอบมองเราอยู่น่ะ” “อืม ก็มีเยอะแยะนี่” คนถูกมองประจำไม่ได้สังหรณ์ใจอะไร เมื่อเธอไปที่ไหน ก็มีหนุ่มๆ มองกันอยู่แล้ว โดยเฉพาะตอนนี้ ตอนที่เธอก้าวขึ้นจากสระว่ายน้ำ ทุกสายตาโดยเฉพาะพวกผู้ชายมองเธอกันตาเป็นมันเชียว “แต่มีคนหนึ่งนะ เขาแอบตรงเคาน์เตอร์นั่นน่ะ” “ใครเหรอ” คนเป็นดาวรู้จักผู้ชายทุกคนที่ตัวเองสนใจ โดยเฉพาะจะต้องเอาใจเธอเก่งด้วย เธอหันมองแล้วต้องตกใจ เมื่อผู้ชายคนนั้นช่างคุ้นหน้าเหลือเกิน “นี่ รู้จักเขาเหรอ” ปาริกาหันมองดาหราที่จ้องหน้าผู้ชายคนนั้นนิ่ง ดาหราสะดุ้ง หันมองเพื่อน ทำหน้าไม่ถูกเมื่อใบหน้าหล่อเหลานั่น เธอยังจำฝังใจ แม้จะผ่านมาแล้วเกือบ 6 ปีก็ตาม 6 ปีที่แล้ว เมื่อตอนเธออายุ 16 อยู่ ม. 4 พี่จิณ หรือชื่อเต็ม ๆ ว่า จิณณะ ที่เธอรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น พี่จิณเป็นประธานนักเรียนที่ใครๆ ก็ชอบ และเธอก็เป็นหนึ่งในสาวๆ ที่ตกหลุมรักประธานนักเรียนคนนี้ แต่ฐานะทางบ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่เรียนเก่งและเป็นนักกีฬาด้วย เหมือนโชคจะเข้าข้างเธอ เมื่อพี่จิณรักเธอเหมือนกัน เขาเข้ามาจีบ มาคุย และมาช่วยติวหนังสือให้เธอบ่อยๆ จนคุ้นเคยและสนิทสนมกันกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องธรรมดา ความเอาใจใส่ของเขา ทดแทนสิ่งที่เธอโหยหา เมื่อชีวิตที่ผ่านมา เธอไม่เคยได้รับความรัก ความสนใจ หรือการเอาใจใส่จากพ่อแม่