เธอคือคุณหนูวายร้าย จอมดื้อ เอาแต่ใจ ส่วนเขาคือคนขับรถคนใหม่ ควบตำแหน่งบอดี้การ์ด ที่พี่ชายส่งมาดูแลคุ้มครองเธอ ความหลังระหว่างกันที่เธออาจจะลืมไปแล้วแต่เขายังคงฝังใจ จึงรับหน้าที่นี้เพราะอยากจะรู้ว่าเด็กแก้มแดงคนนั้น โตมาจะเป็นอย่างไรนะ และอิฐก็พบว่าเด็กน้อยแก้มแดงคนนั้น โตมาเป็นสาวสวยที่ไม่น่ารักเลย หล่อนน่าจะถูกจับพาดตัก แล้วฟาดก้นแรงๆ สักทีสองทีจะได้หายร้ายกาจ ดุจนารารู้สึกว่าเธอไม่ชอบหน้าอีตาคนขับรถคนใหม่นี้เลย เขาช่างดูเย็นชา และทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ไปได้พร้อมกัน เขาดูคุ้นตาอย่างประหลาด แต่นึกไม่ออก...ว่าเคยเจอที่ไหน? คืนหนึ่ง...คืนนั้น...ที่งานปาร์ตี้ของเพลย์บอยรุ่นพี่อย่างจารุพงศ์ที่เธอตั้งใจไปร่วมงานเพื่อทำให้บิดาหงุดหงิดเป็นการประชดท่าน เรื่องราวคืนหวามเกินต้านของเขาและเธอ ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป โปรยปราย ไม่มีใครกล้าเมินเธอ ยกเว้นคนบ้านี่! “พี่อิฐ...เมื่อเช้าทำไมไม่ปลุกดุจ” คำถามแรกที่ยิงมาทำให้เขาสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะสำลักโจ๊กที่กำลังตักเข้าปาก “พี่อิฐหนีดุจใช่ไหม? คิดจะทำให้ดุจคิดว่าเมื่อคืนนี้ดุจฝันเหรอ?” ยิ่งเขาไม่ตอบ มัวแต่สำลัก อารมณ์ของเธอก็ยิ่งลุกพรึบ เหมือนขึ้นแล้วลงไม่ได้อย่างไรอย่างนั้น “เอ่อ...” “พี่อิฐรู้ใช่ไหมว่าดุจไม่เคยมีใคร” เธอหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าอายหรือว่าโมโห แต่รวมๆ มันก็ปนกันนั่นแหละ “อืม” เขาพยักหน้า แล้วนิ่ง ตาคมมองจ้องใบหน้างามที่กำลังฉุนเขา เหมือนจะดูว่าเธอจะมีปฏิกิริยายังไงกับสิ่งที่เขาทำ ใจของเขาเริ่มเต้นแรง... “แล้ว...แล้ว...” ดุจนาราอึกอัก ทำไมตาบ้านี่นิ่งอยู่ได้กันนะ เขาจะให้เธอร้องแรกแหกกระเชอถามหาความรับผิดชอบจากเขาหรือยังไงกัน? “คุณหนูโมโหผมทำไม” เขาถามกลับ เล่นเอาดุจนารานิ่งไปนิดเพราะไม่คิดว่าเขาจะย้อนถามแบบนั้น “ดุจโมโห เพราะ...” เธอกลืนน้ำลาย ก่อนจะเชิดหน้าใส่เขา ก่อนที่เธอจะทันพูดอะไร เขาก็เอ่ยขึ้นมาเสียงขรึม “เพราะเสียดายตัว ที่เผลอไปกับผม เพราะบรรยากาศและอะไรหลายๆ อย่างหรือเปล่า?” “ไม่ใช่ ดุจไม่ได้เสียดายตัว” เธอแหว แล้วก็เอามือปิดปากตัวเอง ก่อนจะทำตาโตใส่เขา ให้ตายเถอะ ดูทำหน้าเข้า ทำไมจะต้องทำหน้าเหมือนกับว่ายิ้มละมุนขนาดนั้นกันนะ “ถ้าไม่เสียดายตัว ที่ผม...รุกเร้าเอาแบบนั้น แล้วคุณหนูโมโหอะไรผม”