คนอย่างหมอพีทไม่จำเป็นจะต้องสนใจความรู้สึกของพลเลยสักนิด ในเมื่อเด็กคนนั้นก็เป็นแค่ของเล่นที่เขาเอาไว้เล่นสนุก รอวันที่เขาเบื่อและเขี่ยทิ้ง หมอพีทไม่สนหรอกว่าการกระทำของเขาจะทำให้คนที่รักเขาสุดหัวใจต้องเจ็บปวดหรือทรมานแค่ไหน มันก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อพลเต็มใจที่จะเดินเข้ามาในเกมส์ของเขาเอง --------------------------- “อ่อ แล้วก็ตั้งแต่วันนี้ไป มึงกับกูต่างคนต่างอยู่ หวังว่ามึงจะเข้าใจนะว่ากูหมายความว่ายังไง” “อึก ฮือออ ไม่นะครับ ผมขอร้อง อย่าทิ้งผมเลยนะ ผมสัญญา อึก สัญญาว่าผมจะอยู่เงียบๆในที่ของผมเหมือนที่ผ่านมา แต่คุณอย่าทิ้งผม อึก..ฮือออ อย่าทิ้งผมได้มั้ย” คนตัวเล็กจับมือหมอพีทไว้แน่นพร้อมกับพูดอ้อนวอนออกมาอย่างน่าสงสาร “จริงๆกูก็ยังอยากจะเล่นกับมึงต่ออยู่หรอกนะ แต่กูสัญญากับแพรไว้แล้ว ว่าหลังจากแต่งงานกูจะมีแค่เขาคนเดียว แล้วมึงน่าจะรู้นะ ว่าระหว่างลูกเมีย กับ ของเล่นสาธารณะแบบมึง กูควรจะเลือกใคร” “ไม่..อึก เราไม่เลิกกันไม่ได้เหรอ ผมขอร้อง อึก ขอร้อง” คนตัวเล็กเข้าไปกอดร่างสูงใหญ่ของหมอพีทไว้แน่น ก่อนจะอ้อนวอนออกมาอีกครั้ง “มึงอย่าพูดยากได้มั้ยวะ ก็บอกอยู่ว่าเมียกูท้อง” หมอพีทผลักร่างของพลออกด้วยความหงุดหงิด ไม่คิดเลยจริงๆว่าการเลิกกับพลมันจะสร้างความยุ่งยากให้เขาขนาดนี้ “อึก ผมรู้ แต่ไหนคุณบอกว่ารักผมไง แล้วผมทำอะไรผิด ทำไมต้องทิ้งผมไปด้วย ผมสัญญาว่าผมจะไม่เรียกร้องอะไรจากคุณเลย อึก แต่ได้โปรด แค่อย่าทิ้งผมไปก็พอ ฮือ” “ไม่เอาสิพล มึงก็น่าจะรู้นิว่าที่กูบอกว่ารักมึงหน่ะ กูก็แค่พูดเล่น หึ มึงบอกว่ามึงจะไม่เรียกร้องอะไรจากกู แล้วที่มึงทำอยู่มันเรียกว่าอะไรวะ ปล่อยให้กูกลับไปใช้ชีวิตแบบผู้ชายปกติเถอะ กูอยากแต่งงาน มีเมีย มีลูก มีครอบครัว พูดตรงๆว่าที่ผ่านมาที่กูเลือกมึงมาเป็นของเล่นเนี้ย เพราะคิดว่าเวลาเขี่ยทิ้งจะไม่ยุ่งยากเหมือนพวกผู้หญิง ที่ไหนได้ แม่ง น่ารำคาญชิบหาย” ---------------------------------