“เธอเป็นใคร! ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า คนใช้ใหม่หรือ” เหนือฟ้ากอดอกถามน้ำเสียงที่แสดงให้รู้ว่าเขาไม่พอใจ เขาก้มมองสำรวจร่างเล็กตรงหน้า และแน่นอนเขาไม่รู้จักสาวใช้คนนี้ ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน “เอ่อ…คุณ…คือหนู…หนูเข้ามาทำความสะอาดค่ะ” เธอตอบเสียงสั่น เพราะรู้สึกถึงรังสีความน่ากลัวที่อยู่รอบๆ ตัวเขา เธอก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา “ใครสั่งให้ขึ้นมาทำ” เหนือฟ้าไล่ต้อนถาม “มะ…ไม่มีค่ะ หนูอาสามาทำให้เอง เพราะเห็นพวกพี่ๆ กำลังทำอาหารสำหรับมื้อเย็นอยู่ค่ะ” “ไม่รู้หรือไงว่าฉันไม่ชอบให้คนอื่นเข้าห้องตอนที่ฉันอยู่” เสียงเย็นเริ่มเข้มขึ้น ใบหน้าที่เริ่มตึงไม่พอใจ หงุดหงิด เขาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในห้องของเขาตอนที่เขาอยู่ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองเขา จังหวะที่สบตาดุนั่นเธอแทบจะเข่าอ่อน เธอกลืนน้ำลายลงคอแล้วรียก้มหน้าอีกครั้ง ตัวเธอสั่นไปหมด “หนู ขะ…ขอโทษค่ะ” คนตัวเล็กยกมือไหว้ บอกขอโทษด้วยน้ำเสียงที่ติดจะสั่นๆ “ออกไป ฉันถือว่านี้เป็นความผิดครั้งแรกของเธอ ฉันจะไม่เอาเรื่อง ไปได้แล้ว!” เหนือฟ้าเอ่ยไล่ เขาก็ขี้เกียจจะมาเอาเรื่องอะไรกับเด็กรับใช้นี่ ตอนนี้เขาแค่อยากพักเท่านั้น “ค่ะ…ค่ะ” เธอรีบรนรานเก็บของและรีบออกจากห้องไป เธอรู้สึกกลัวเขาอย่างบอกไม่ถูก .................................................... “เธอกลับไปได้แล้ว” “เรื่องวันนี้ เธอห้ามบอกคนที่บ้านรู้เด็ดขาด” เหนือฟ้าสั่งกำชับ “ค่ะหนูจะไม่บอกใครเด็ดขาด” ฟ้าครามพยักหน้า “ออกไปได้แล้ว” เหนือฟ้าไล่เธอ ทำให้ฟ้าครามต้องรีบหันหลังกลับ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ ว่าเธอกลับบ้านไม่ถูก เธอไม่ค่อยรู้เส้นทางในกรุงเทพฯ ก็เพิ่งจะย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพไม่กี่วันจะกลับยังไงถูก “เอ่อ…คือ” ฟ้าครามเดินกลับมายืนตรงหน้าเขาอีกครั้ง “อะไร ฉันบอกไม่ได้ยินหรือไง กลับไปได้แล้ว” เหนือฟ้าทำหน้ายุ่งหงุดหงิด “คือ…หนู หนูกลับบ้านไม่ถูกค่ะ”