“ปล่อยพี่เถอะครับหนูดาว” แพรวดาวมักทำตรงข้ามกับที่เขาสั่งเสมอ เธอกระชับข้อมือนั้นให้แน่นที่สุด หยัดกายขึ้นเล็กน้อย ยังผลให้ทรวงอกของเธอที่โตเป็นสาวเต็มที่แล้วแนบเข้ากับแผ่นอกแกร่งของเขา “พี่วาไม่เคยสนใจไยดีหนูดาวเลยสักนิดหรือคะ” ถามเขาอย่างน้อยใจเหลือเกิน จ้องมองที่เขา จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลของเขาอย่างลึกซึ้ง ราวกับจะจ้องลึกให้ถึงหัวใจ ริมฝีปากเธอเกือบจะโดนกับริมปากหยักงามของเขาอยู่แล้ว เวลานั้นความรู้สึกที่เธออยากครอบครองเขาก็ผุดโพลนขึ้นมาอย่างชัดเจน ความรู้สึกที่ว่าวายุนั้นเป็นสมบัติของเธอแต่ผู้เดียว เขาไม่มีวันจะทอดทิ้งเธอไปไหน เป็นตายอย่างไรเธอก็จะไม่ปล่อยเขาให้หลุดมือเธอไปได้หรอกวันนี้