“เจอแล้วครับนาย” เสียงลูกน้องที่แจ้งดังออกมาจากลำโพงมือถือที่เขาเปิดสปีคโฟนไว้ ทำเอาคนอยากได้ตัวตาจ้องเขม็งไปที่มือถือ รีบกดปิดเสียง ยกขึ้นแนบหูทันที “ที่ไหน” “ตลาดนัดใกล้ๆ นี่เองครับ เข็นรถขายมะม่วงน้ำปลาหวานครับ” คนถูกสั่งให้ตามหาแจ้งทันที รู้สึกเสียเชิง เสียเวลาอย่างมากกับการตาหาตัวตั้งปีครึ่ง “งั้นเหรอ ให้มันได้แบบนี้สิ หาแทบพลิกแผ่นดิน สุดท้ายมาอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกนี่เอง” “นายจะให้เอายังไงครับ” “เอาตัวมา แบบเป็นๆ นะ” ผู้เป็นนายสั่งการทันที เขาจะต้องสั่งสอนคนที่ทำให้เขาเสียเวลา เสียเงิน และเสียสมาธิใจการทำงานให้ คนอื่นหัวเราะเยาะมาตลอดปีครึ่งนี้ให้สาสม ที่สำคัญทำให้หัวใจของเขาว้าวุ่นอย่างที่สุด “ครับ แล้วจะให้พาไปที่ไหนครับ” “ไปที่บ้านสวน” ตอน ๑ ในห้องทำงานใหญ่ แอร์เย็นสบาย แต่ไม่ได้ทำให้คนนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานนั่นเย็นสบายไปด้วยเลย เมื่อในหัวมีแต่ภาพใบหน้าหวานๆ ของใครบางคนวนเวียนอยู่ในหัว ซ้ำพอเห็นคนที่ถือถาดถ้วยกาแฟ พร้อมของว่างเข้ามาให้ด้วย ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดใจ “ใครสั่ง” น้ำเสียงเอ่ยถามห้วน ห้าว ตาคมมองขึงแข็งใส่ร่างอ้วนของแม่บ้านที่เข้ามาทำงานได้เกือบปี แต่ไม่เคยเจอเจ้านายอารมณ์ดีสักวัน ซ้ำยังถูกดุตลอดซะด้วย “เอ่อ...ขอโทษค่ะ อิฉันเอากาแฟมาให้ตามที่คุณเลขาฯ สั่งค่ะ” แม่บ้านบอก ยืนสั่นเทา มือจับถาดสั่นจนเห็นได้ชัด แต่คนมองหาได้สนใจ เมื่อเวลานี้เขาไม่ต้องการเห็นหน้าใคร โดยเฉพาะคนที่ยกกาแฟเข้ามานี่แหล่ะ เพราะนั่นทำให้เขาคิดถึงใครบางคน? “พิสมัยเขาสั่ง ก็เอาไปให้เขาสิ เอาออกไป ฉันยังไม่อยากกิน” “ค่ะ” แม่บ้านรีบถอนกลับออกไปทันที ขณะที่หน้าห้อง พิสมัย เลขานุการของคนที่ไล่แม่บ้านออกมาลุกขึ้น แล้วมองของในถาด “อ้าวป้า ทำไมเอาออกมาล่ะ” “นายให้เอาออกมาค่ะ” “อ้าว นี่โดนไล่อีกแล้วเหรอคะ” คนทำงานเลขานุการของภูริมาเกือบสิบปี มองไปที่ประตูห้องที่ปิดสนิทแล้วถอนใจ “ค่ะคุณพิสมัย แล้วนี่จะเอาไงดีค่ะ” “เอาไปเก็บละกันค่ะ ไว้นายอยากจะกินคงจะเรียกเองแหล่ะ” ทำเอาพิสมัยอ่อนใจไปเหมือนกัน รู้ดีว่าภูริกำลังเครียดเรื่องอะไร บางทีถ้าอยากให้เขาทาน เธอต้องเป็นคนถือเข้าไปเอง แต่วันนี้ดูท่าอารมณ์ของภูริจะแปลกกว่าทุกวัน เมื่อเช้าก็นั่งเงียบ ไม่สนใจที่เธอเข้าไปรายงานเรื่องนัดหมายวันนี้ จนเธอต้องเรียก นั่นแหล่ะเขาถึงได้สติ “นายเป็นอะไรเหรอคะคุณพิสมัย ทำไมเวลาป้าเข้าไปเสิรฟกาแฟถึงอารมณ์เสียทุกที” คนมาทำงานเป็นแม่บ้านถามตรงๆ อยากรู้สาเหตุ “เรื่องมันยาวนะป้า ไว้ว่างๆ จะเล่าให้ฟังละกัน ตอนนี้ป้าเอาขนมนั้นใส่ตู้เย็นนะ” พิสมัยบอก เป็นเชิงไล่แม่บ้านที่อยากรู้สาเหตุ ซึ่งก็เกี่ยวกับตัวเองเหมือนกัน แต่นั่นแหละเรื่องของนาย มันยากที่จะอธิบาย ยิ่งอารมณ์ภูริไม่ดี หากรู้ว่ามีคนเอาเรื่องเขามาพูด อาจถูกไล่ออกได้ง่ายๆ เธอได้แต่ถอนใจ นั่งลงทำงานของตัวเองต่อ เสียงมือถือบนโต๊ะดังขึ้น ทำให้คนนั่งหน้าเครียดสะดุ้ง หันมองอย่างไม่พอใจ หยิบขึ้นมาหงายดูเบอร์ที่โชว์คุ้นตาทำให้ใบหน้าเปลี่ยนสีทันที กดรับอย่างอ่อนล้าหัวใจกับสิ่งที่จะได้ฟัง คงเหมือนเดิม “ไงรบ ได้เรื่องไหมวันนี้” เขาถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก เมื่อส่งรักรบมือขวาที่สืบเก่งสุดของสำนักงานออกสืบมาเป็นปีกว่าๆ กลับไม่ได้เรื่อง แต่เขาก็ไม่ท้อ “ได้ครับนาย”