“คิดว่าสี่ปีที่ผ่านมา ที่เราหลบหน้าหนีเฮียแล้วจะปล่อยเราไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ” น่านนทีจ้องที่ริมฝีปากของเขมจิรานานเพื่อรอจังหวะ พอเธอคลายปากออกจากกัน เขาก็ตัดสินใจก้มลงไปชิมความหวานริมฝีปากอิ่มนั้นทันที “อือ…..!!” เขมจิราตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำอย่างนี้ นี่เขาจูบเธอในลิฟต์! เธอพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากริมฝีปากของเขา เธอหันหน้าหนี แต่เขาก็ยังตามมาจูบเธอได้อีก ไม่ว่าจะหันไปทางไหนเขาก็ตามติดจนเธอเริ่มที่จะเหนื่อยและหายใจไม่ทันต้องปล่อยให้เขาได้ทำตามใจชอบ มือหนาของน่านนทีจับล็อกที่ท้ายทอยเธอเอาไว้แน่น อีกมือก็จับคางเล็กเธอเอาไว้ให้ได้รับรสจูบของเขาได้ถนัดถนี่ ของในมือล่วงลงไปกองกับพื้น มือเล็กยันหน้าอกหนาไว้เพื่อไม่ให้ร่างกายเธอแนบชิดกับเขามากกว่านี้ แปลก…น่าแปลกเหมือนทุกอย่างเป็นใจ ไม่มีใครหรืออะไรมากดเรียกลิฟต์เลยสักคน! “อือ…” เขมจิรารู้สึกสมองเธอเบลอไปหมด คิดอะไรไม่ออก เธอถูกน่านนทีจูบนานกว่าหนึ่งนาที จนในที่สุดเขายอมปล่อยปากเธอเป็นอิสระ นั่นแหละพอดีกับลิฟต์ที่เปิดออกที่ชั้นของเนลดาอยู่ น่านนทีก้มลงเก็บถุงผ้าใส่ของให้เขมจิราไปถือ แล้วรวมข้อมือเล็กอีกข้างจูงเดินไปยังห้องเนลดา “…” เขมจิรามองข้อมือตัวเองที่ถูกเขากำไว้แน่น พยายามจะบิดข้อมือออก น่านนทีหันกลับมามองสายด้วยตานิ่งลึก มีแววไม่พอใจ “เดินตามมาดีๆ ไม่งั้นเฮียจะจูบโชว์ให้คนที่เดินไปมาดูกัน…และถ้ายังดื้ออีกเฮียจะจับเราปล้ำมันตรงนี้เนี่ยแหละ”